Facebook Status (two-shot)

PART II

PART II

At pumunta na nga sa akin yung----

Katulong nila.

Nakapanlalambot ha!

Ilang minuto akong nagdrama-dramahan dito sa gitna ng kalsada nagbabakasakaling mapapansin niya ako, at nagpaganda pa ako ng bongga, di niya rin pala mapapansin! AY NAKO!

“Naku pu! Iha! Ala eh! Anong nangyari sa imo?! Naku pu! Kailangan mu gid ng ambulansya! Nasugatan ang skin nimo! Patawarin nawa ang bisikleta mu! Iha! Okay ka gid?!”

Medyo naluluha na akong sumagot sa kanya.

“O---opo. Sa---salamat po ha.”

Tumayo ako agad at kinuha yung bike ko. Ngumiti ako sa katulong nila at bumalik sa bahay.

Narinig ko pa nga sabi ng katulong nila eh,

“Himala! Isang himala! Nakatayo gani ang iha na may sugat! Himala! Ala eh!”

Binalik ko yung bike at  pumasok sa bahay.

“Lauren?! Why do you have a wound?! Anong nangyari?!”

Alam kong worried na si Ate.

“Ate Lexi, it hurts.” Then I pointed at my heart at umakyat na.

I quickly got my phone at nagbukas ng facebook. Habang nagtatype ako, I can feel my tears dropping down.

Hindi ako naging makapal in a way na I expected him to notice me.

I just asked for a sign.

If he goes down and helped me, I’ll continue loving him, but if not, I’ll have to stop.

Yan. Yan ang deal ko sa sarili ko.

The result? It was worse.

Lauren Castro  Lahat ng bagay may katapusan. Bakit tayo, hindi pa nagsisimula may

                             katapusan na agad? TT___TT Goodbye, Mr. Blue. :’((

                                                                                                                                                             |Post|