Sabah telefonumun sesi ile uyandım. Hakan arıyordu,
-Kanka ya aklıma bir fikir geldi
-Neymiş o?
-Sen, ben, Ali, Barış şu eve gidelim mi?
-Ne saçmalıyorsun oğlum, oraya gidenler geri dönemiyor!
-Hadi ordan! Sen de inandın mı buna!
-Hakan saçmalama sabah sabah!
-Sabah gitmicez ki gece gitçez.
-İyi tamam ama birisi görürse senden çıktı fikir.
-Tamamdır hadi bb!
-Bb
Gece
Aslında biraz korkmuyor da değildim. Hatta biraz değil fazla korkuyordum ben. Dışarı çıktım ve Hakanların evinin kapısında beklemeye başladım. Gece olduğundan fener de almıştım. Hakan'ı aradım.
-Seni bekliyorum hadisene!
-Kanka arkanı dönsene
- Ne saçmalı...
Dememe kalmadan arkamdan bir el omzuma dokundu. Bu Hakan'dı
-Hadi gitsek ya.
Evde
Kapıyı tel tokayla açmaya zorluyorduk. Hakan,
-Kanka bu kapı açılmayacak gibi. Barış araya girerek,
-Sen gelmek istemedin mi biraz zorla.
-Ahhhhh Barış ahhh
Kapı yarım saatlik uğraştan sonra açıldı ve içeri girdik içerisinin garip bir havası vardı. Ali,
-Bizim burayı gezmeye ömrümüz yetmez, baksanıza 3 katlı!
1. katı gezmeye başladık. İlk olarak mutfağa girdik. Yere saçılmış Coco - Pops'lar var ama çoktan bozulmuş gibi bir koku vardı içeride. Ali tam çekmeceyi açıp bakarken kattan bir ses geldi ve hepimiz masanın altına saklandık. Çok korkmuştuk. Daha sonra -5 dakika falan- masadan ayrıldık ve dip dibe mutfaktan ayrıldık. Etrafta kan kokusu vardı. Boş bir odaya girdik. Yerlerde pastel boya izleri vardı. Ben fenerimi çıkarıp yerdeki boyalara bakmaya çalışırken Ali fısıltıyla konuştu,
-Pardon bölüyorum da, ışık olmayınca insan göremiyor. Barış'ın ne zamandır sesi çıkmıyor, aramızda mı acaba?
Ben feneri etrafa tuttum,
-Hayır yok, Barış!!! Neredesin?
Ve üst katlardan bir çığlık sesi yankılandı. Hepimiz kapıya koşuyorduk. Nefes nefese kalmıştık. Kapıyı zorladık zorladık fakat nafile...
En sonunda Ali tekmeyi patlattı ve hemen dışarı koştuk. Açık alana doğru üçümüz birden fırladık. Biraz Barış hakkında konuştuk. Özellikle ben çok endişeliydim. Ve evlere dağıldık. Olaydan anneme bahsetmedim. Arkadaşlarla oyun oynadık dedim. Barış'ın annesi meraklanmış ve biz de en sonunda olayı anlatmak zorunda kaldık. Ve kabak Hakan'ın başına patladı. O evi o olaydan sonra kimse yıkmaya cesaret edemedi.
2 Yıl Sonra...
2 yıl sonra bile Barış'ın çığlığını duyduğumuz zamanı zamanına tekrar o çığlık mahalleyi kaplıyor. Ve Barış hala bulunamadı. Şu an 14 yaşındayım ve hala o olayı unutmadım. Onu telefonla aradığımda açıyor ve 3 saniye sonra kapatıyor. 3 saniye...
Nasıl buldunuz? Yorumları bekliyorum...
Bana aittir. İzinsiz almayınız!
