The life of a fan

Hoofdstuk 1

Het is zaterdag, ik sta op en maak me klaar. Mijn ouders zijn gaan werken dus ben ik vandaag alleen thuis. Ik eet snel iets en ga dan naar het tuinhuis ik neem een touw en steek dat in de koffer van mijn auto. Ik neem ook een stoel en een blad papier met een pen. Ik schrijf ik een briefje voor mijn ouders: 'Als je dit briefje lees kom dan naar de oude fabriek.' Ik hang het briefje aan de deur in de hal. Ik neem mijn sleutels en vertrek naar de fabriek. Aangekomen bij de fabriek neem ik de stoel en het touw uit de auto en ga naar binnen. Als ik binnen ben zoek ik een kamer met een raam en zet dan de stoel daar neer. Ik maak dan een lus in het touw en hang die over de houten blak in de kamer. Ik zet dan de stoel onder het touw. Ik neem nog een blad papier en schrijf: 'Als je niet wil dat ik mezelf ophang moet je er voor zorgen dat je binnen de 2 uur deze mensen naar hier brengt.' Onder de tekst schrijf ik een lijstje met de mensen die ik graag zou willen zien. De mensen die ik erop schrijf zijn mijn idolen en iemand die ik voor de volle 100% vertrouw. Als alles klaar staat zet ik me nog even naar op de stoel en neem mijn gsm en check nog wat berichtjes. 17:00 Mijn ouders zijn normaal nu thuis dus over een paar minuten zouden ze hier moeten zijn. Ik ga op de stoel staan en hang de lus van het touw rond mijn hals. Niet veel later komen mijn ouders toe op de plaats. Mijn mama is helemaal in shock. Ik wijs naar het briefje en mijn papa leest het. Ik start een klok. Mijn papa probeert in de kamer te geraken maar dat lukt hem niet want ik heb die helemaal afgesloten. Daarna belt hij naar de politie. Niet veel daarna komt de politie toe. Ik hoor alles dat ze zeggen. 'Het enigste dat we voor haar kunnen doen is de mensen zoeken en hopen dat ze willen meekomen.' zegt de politie. Ze vertrekken allemaal en ik wacht.
 1 uur later, het is nu al 1 uur geleden dat mijn ouders met de politie zijn vertrokken. Ze zijn nog altijd niet terug. Ik wacht en begin de moed al wat op te geven. 
Nog 10 minuten te gaan. Ze hebben nog 10 minuten tijd om tot hier te geraken. Ik ben al mijn moed verloren. Ik tel af tot het tijd is dat ik spring. 1 minuut voor de tijd om is komen mijn ouders en de politie toe met al de mensen van op mijn briefje. 'Mama, papa en politieagenten willen jullie alstublieft buiten wachten.' vraag ik. Ze gaan naar buiten. Als ze buiten zijn begin ik met spreken 'Onder dat bloempotje daar ligt de sleutel van de deur.' Maïté mijn vertrouwens persoon neem de sleutel en doet de deur open. Ze helpt me van de stoel en geeft me een dikke knuffel. Ik ben opgelucht dat ze op tijd er geraakt zijn. Ik begroet mijn idolen. Eerst ga ik naar de meisjes van K3. Ik geef ze alle drie een knuffel en ga dan door naar Nicoline en Ianthe van de buurtpolitie. Mijn aller grootste idolen.  Ik geef hen allebei ook een knuffel en dan babbelen we nog wat. Ze vragen waarom ik dit gedaan heb. 'Ik heb dit gedaan omdat dit mijn enigste kans was om jullie eens te ontmoeten.' vertel ik ze. 'Ik ben kei grote fan van jullie en ik vond het zo spijtig dat ik jullie nog nooit heb ontmoet. Daarom leek dit mijn enigste kans om jullie toch eens te ontmoeten.'

Zou jij dit ook durven doen om je idolen eens te ontmoeten? Wat zou je anders kunnen doen denk je?