#Janneke
Ik probeer m'n ogen te openen maar het lukt niet. Ik probeer te praten, te gillen, te scheeuwen om hulp maar het lukt niet. Wat gebeurd er toch? Opeens zie ik 'n fel licht. Ben ik dood ofzo? M'n ogen gaan open maar praten lukt nog steeds niet. En bewegen ook niet. Dan schrik ik. Ik zie m'n eigen lichaam op 'n ziekenhuis bed liggen. Ben ik serieus dood? Nee dat kan niet.
Ik zie Samuel huilend naast m'n bed zitten. 'Samuel! Hier ben ik! Kijk naar me!'probeer ik te zeggen, maar hij hoort me niet. 'Samuel!'probeer ik nogmaals. Het heeft geen nut... Ik kijk naar m'n lichaam , die nog steeds op 't bed ligt. Wat lig ik er rustig bij... M'n hand beweegt. Samuel kijkt blij op maar zijn blije blik veranderd al snel. Dan komt er 'n dokter de kamer binnenlopen. 'Wanneer raakt ze uit d'r coma?'hoor ik Samuel vragen. Hij kijkt erg verdrietig. 'We hopen zo snel mogelijk..'antwoord de dokter. Samuel knikt. Dan loopt de dokter naar m'n lichaam toe. Ik probeer weer te gillen maar niemand hoort me. Ik kijk naar hoe de dokter me 'n injectie geeft. Bah wat haat ik dat... Samuel kan niks anders dan huilen. Dat is snappend. Als hij hier zo lag, dan zou ik ook alleen maar huilen.
Huh wat gebeurd er? M'n zicht word slechter. Het felle licht gaat langzaam weg en alles word weer zwart. Ik probeer dingen te roepen maar m'n mond gaat alweer niet open. Hoe de fuck kan dit?! Ik probeer mezelf heen en weer te schudden maar nee het lukt niet. Dan valt alles opeens uit.
#Samuel.
Ik schrik op door harde en snelle piepjes. 'Nee! Janneke! Blijf bij me!'roep ik huilend. Ik ren d'r kamer uit om 'n dokter te halen. Met de dokter ren ik terug naar Janneke d'r kamer. De piepjes gaan nog steeds erg snel. 'Janneke!'roep ik, bang om d'r te verliezen. Mijn moeder heeft me geleerd om de moed niet op te geven. So I won't do that. Ik pak Janneke d'r hand vast. 'Alsjeblieft, blijf bij me...'zeg ik. Dan verminderen de piepjes. 'Ze raakt uit d'r coma!'zegt de dokter. Ik zucht opgelucht. Ze is bij me, ze heeft me niet verlaten.
Langzaam openen de ogen van Janneke. 'Janneke!'roep ik blij omdat ze uit d'r coma is geraakt. Ze glimlacht zwakjes naar me. 'Je moet tot rust komen.'zeg ik beslist. Janneke knikt , erg langzaam en ze sluit d'r ogen. Ik kan alleen maar blij zijn, dat ze me niet heeft verlaten. Wat zou ik zonder d'r moeten...
