နားေထာင္ေကာင္းမ့ဲသီခ်င္းတပုဒ္ေလာက္အလို႐ွိတယ္။ နားၾကပ္ထဲကအသံကိုက်ေနာ္ပဲၾကားႏိုင္ခ်င္တယ္။ ၿပီးရင္အေမွာင္ခ်ထားတ့ဲအခန္းထဲဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္လိုက္ေတာ့မယ္။ ဘယ္သူကမွလာေရာက္ကယ္ဆယ္ျခင္းမ်ိဳးက်ေနာ္မလိုအပ္ခ့ဲ။ ထားလိုက္ပါေနာ္။ က်ေနာ္ကအသားက်ေနပါၿပီ။ အထာက်က်အသဲကြဲနည္းမ်ိဳးမဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္တိတ္ဆိတ္ခ့ဲတာၾကာပါၿပီ။ သိပ္ကိုၾကာလြန္းေနခ့ဲပါၿပီ။ လက္ဖ်ံေပၚကေသြးေၾကာေလးေတြကိုအိပ္မက္ရင္း က်ေနာ္ေနသားက်ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္လြတ္က်တိုင္း အ့ဲဒီေသြးေၾကာေလးေတြကဆြဲယူဆုပ္ကိုင္လိုက္ျခင္းမ်ိဳးမ႐ွိခ့ဲတာလဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ဝဋ္နာကံနာေပါ့ေလ။ ဘာျဖစ္လဲေလ။ ဘာျဖစ္လဲ။ အခ်စ္မခံရေတာ့ေကာဘာျဖစ္လဲ။ ဆံပင္ေတြမၿဖီးသင္ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ။ စာအုပ္ေတြခ်ည္းဖတ္ေနေတာ့ေကာဘာျဖစ္လဲ။ ေျပာပါကြယ္။ ငါနာမည္ေပးလို႔မရတ့ဲ လြင့္ေမ်ာေနတ့ဲသက္တန္႔ငယ္ေလးရဲ႕..။
Shape
YOU ARE READING
Sakura's
Non-Fictionတတ္ႏိုင္သေလာက္လြမ္းျပခ်င္မိ႐ုံပါ။ ကိုယ္ဖြဖြေလးပြတ္သပ္ေနမိတ့ဲအမာရြတ္ေတြဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ?