NOW OR NEVER (COMPLETED)

CHAPTER TWENTY

Pinanuyuan ako ng lalamunan sa sinabi ni Nathan. Kahit malakas ang aircon sa bahay pinawisan ako nang husto. Hindi ko tuloy alam kung paano siya pakikitunguhan. Nang balingan niya ako pagkatapos masigurong safe na si Neil sa walker niya, nagkunwari akong may inayos sa damit ng anak ko. Lumuhod ako sa harapan ng bata at hinaplos-haplos ito sa pisngi.

"You wanna eat something?" tanong ko pa kay baby.

Sumigaw-sigaw ito habang nakatingin kay Nathan. "Da-dah!" Paulit-ulit niyang sinabi iyon. Natawa si Nathan. Lumuhod din ito sa harapan ni Neil at inaliw-aliw ang bata. Nasagi niya nang bahagya ang dibdib ko kaya nag-init ang pisngi ko, lalo pa nang lumingon siya sa akin at humingi ng paumanhin.

Nang magka-level na ang mga mata nilang mag-ama, biglang hinawakan ni Neil ang leeg ng dad niya at dinikit pa ang noo sa noo nito. Natawa na naman si Nathan. Habang pinagmamasdan ko sila, may kung anong sumundot sa puso ko. Nakonsensiya ako. Hindi ko sukat akalain na maaalala pa ni Neil ang ama niya. Inisip ko kasing sa murang edad niya, kapag hindi na niya nakikita ang tao nang matagal-tagal ay makakalimutan na niya ito. Pero heto nga, despite not seeing his dad for more than two months, naalala pa rin niya pala.

"You missed Dada?"

"Da-dah! Da-dah!" sagot lang ni Neil at dinikit na ang pisngi sa pisngi ng ama.

"You really missed Dada!" masayang sabi ni Nathan.

Kinuha na naman niya sa walker ang bata at kinarga. Nagharutan silang dalawa. Bago ko pa mamalayan, tumulo na ang luha ko. Pasimple akong tumalikod para pahiran ang mga ito nang lumingon si Nathan sa akin.

"How are you guys?" tanong nito.

"M-mabuti," sagot ko. Bahagyang pumiyok ang boses ko. Tumikhim-tikhim muna ako bago nagsalitang muli. "Tungkol do'n sa sinabi ko kanina---ang sabi ni Papa may kakilala siyang abogado na pwedeng mag-asikaso ng legalities ng separation natin. I want---I want to move on with my life. Gusto kong---"

"Legal separation?"

Halos hindi ko narinig ang tanong niya. He said it in almost a whisper. Hinarap ko siya uli at tinanguan. "Yes. Legal separation---pero kung kaya nating---I mean kung---kung may pambayad para sa annulment mas maigi sigurong ipa-annul na lang ang kasal."

Hindi nagsalita si Nathan. He just absent-mindedly kissed Neil's forehead again and again. Naasiwa ako sa matagal na katahimikan sa pagitan naming dalawa. Nag-isip ako ng puwedeng sabihin para may mapag-usapan naman kami, pero wala akong mahagilap na ideya.

"On what grounds?" tanong niya bigla.

Napakurap-kurap ako. Annulment ako nang annulment hindi ko pala napag-isipan kung ano ang magiging basehan no'n kung saka-sakali. Ang alam ko lang na maaaring maging grounds sa ganoong kaso ay ang tinatawag nilang psychological incapacity. Ang dinig ko kakailanganing kakutsabahin pa ang isang psychologist para maging expert witness na mayroon ngang ganoong kalagayan ang isa sa mag-asawa. At sobra raw magastos ang buong proseso.

Tuluyan nang humarap sa akin si Nathan. Seryoso na ang mukha. Nakita ko si baby na titig na titig sa mukha ng daddy niya. Nawala na rin ang tawa nito. Tumingin din ang bata sa akin. Siguro nagtataka ito kung ano ang sinabi ko sa kanyang ama na biglang nagpalis ng ngiti nito.

Tumikhim-tikhim ako ulit. Paano ko ba ipapaliwanag ang naiisip kong psychological incapacity? At ano nga ba iyon?

Inulit ni Nathan ang tanong. Bago pa ma-censor ng utak ko ang sasabihin, namutawi na sa mga bibig ko ang salitang, 'psychological incapacity.'

Nangunot ang noo ni Nathan. Nagsalubong pati ang mga kilay niya.

"Of whom? Me or you?"

Nabigla ako sa tanong niya. Siyempre naman, siya, ano! Sinabi kong siya ang mayroon no'n.