The Hunt For The White Wolf

Chapter 1

Faelen Connel

It is freezing today.

The cold started to bite days ago, a sign that winter is really near.

I hate winter. I hate it not because it's cold, that even when I wear layered clothes I can still feel the stinging sensation that creeps into my skin. Or because of the snow building up in the ground which makes walking to school harder than usual.

I hate it because winter means my birthday.

And when that day comes I will feel it again. Sadness and longing. I despise that feeling.

Though it's too early I got up from my bed, hindi ko na inalintana ang lamig kahit nakasando at pajama lang ako.

Naghilamos ako sa banyo para kahit papaano ay maalis ang mga bagay na nasa isip ko simula pa ng magising ako.

Napatingin ako sa salamin, and there I saw my own reflection.

My black hair is drenched with water which made it fall into my eyes.

My eyes are silver gray, hindi ko alam kung saan ko namana ang kulay ng mga mata ko because I never knew who my real parents are.

The thought of it made me sad and I pity myself for that. They abandoned me, I should have hated them too. But I didn't.

My eyes fell from my eyes to my lips, they are still bleeding. Cuts are too visible and there is a purple-like color around my lips. Pumasa pa yata.

The right side of my body still aches because of my dad's beatings last night. Nabalian pa ata ako ng buto sa pagsipa nya sa tagiliran ko.

Paglabas ko ng banyo nagbihis na ako at naghanda para sa pagpasok sa unibersidad kung saan ako nag-aaral.

Hindi na ako nag-abala pa na kumain ng almusal dahil alam ko na wala namang nakahandang almusal para sa akin sa lamesa. Palaging ganon. Hindi ko kailanman naranasan na maipaghanda ng almusal tuwing umaga simula ng mapunta ako sa ama ko ngayon. Hindi naman sa tamad ako maghanda para sa sarili ko, talagang umaasa lang ako na kahit minsan ay magkaroon ng pakialam sakin ang taong umampon sakin kahit papaano.

Madalas bumibili na lang ako sa tindahan sa labas para makakain, kung minsan naman, I don't really eat at all.

The neighborhood is pretty busy today. I saw some familiar faces made their way papunta sa central plaza. Siguro inaayos nila ang mga kailangan pa para sa pagcecelebrate ng gaganaping Festival of the Saints na ginaganap dito taon-taon.

Magkasabay ang pagdiriwang na iyon at ang birthday ko. I'll already turn 18 pero wala pa rin akong kasama sa pagdiriwang nito, maliban sa ama ko na hindi ako kailanman nabati ng "Happy Birthday" sa buong buhay ko kasama sya. Siguro iisipin ko nalang na ang celebration para sa festival na ito ay selebrasyon para sa birthday ko.

Kagaya ng palagi kong ginagawa for the past 7 years.

Nakakalungkot man ang sitwasyon ko, pilit kong binibigyan ng saya ang sarili ko, kahit na ang sayang iyon ay hindi totoo.

Sa paglalakad ko papunta sa sakayan ng bus nakaamoy ako ng masasarap na pagkain na nagmumula sa mga restaurant sa paligid.

Kumalam ang tyan ko.

Pinilit kong wag pansinin ang gutom ko dahil wala naman akong magagawa kahit pa makaamoy ako ng masarap na pagkain mula sa mga kainang iyon.

Wala akong pera pambili.

At kung mayroon man hindi ko iyon sasayangin para lang i-satisfy ang sarili ko.

Ako ang nagsusustento para sa sarili ko. Nagtatrabaho ako bilang part-time sa kung saan-saan para makapag-aral sa paaralan na tinutuluyan ko ngayon. At kung may pagkakataon na makapag-ipon ako mula sa mga sweldo ko sa mga trabaho ko, ginagawa ko.

Kapag naging legal na ako at may sapat na pera, hihiwalay na ako sa ama ko. Hindi ko na kaya pang tiisin ang mga bagay na ginagawa nya at ang lahat ng gagawin nya pa sa akin. I will not take a million beatings para lang matauhan ako na wala syang pakialam sa akin.

The beatings says it all though. Pero hindi ako kailanman lumaban pabalik dahil ama ko pa din sya, I respect him for raising me simula ng mapunta ako sa kanya.

Though the way he raised me is unacceptable.

- - - -

The school is unexpectedly empty, siguro dahil maaga pa.

Usually the hallway is full of people. Students come and go as they walk papunta sa kanya-kanyang klase.

I often witness students bullying another student. Calling-names and forcing them do things they don't like. Jerks.

I'm glad that I am not one of those students, those who are bullied.

Pakiramdam ko di ko na kakayanin yon. Bugbog na nga sa bahay, bugbog pa sa paaralan.

I'm glad that I am invisible here in school. Walang pumapansin, walang may pakialam. At least no one will ask me about my life. Parang nakakahiya namang ikwento na ang lungkot-lungkot ng buhay ko.

Minsan nakakatawa din isipin eh, bakit kaya ganito ang naging buhay ko? I wonder if my real parents are to blame. Siguro kung di nila ako inabandona o ipinamigay, ewan. Di ko rin naman kasi alam kung ano ba ang nangyari.

Napatingin ako sa relo ko. 6:45 a.m pa lang pala. Ang aga ko pala sobra.

As I walk through the empty hallway napansin ko na may tao pala. A guy na siguro ay nasa 40's na.

Napatingin sya sa akin, I thought that I just imagined it at that time but his eyes were glowing yellow. Or maybe they are hazel and the sun just reflected in his eyes that's why they glowed. That is what I suspected, not knowing I was wrong.

I did not stare at his eyes long enough at that time to know.

May kausap sya sa phone, mukang galit.

Napalingon lang ako sa kanya for a milli-second at derederetso na akong naglakad patungo sa room ko.

Wala pang tao. Tinapos ko na lang ang assignment na hindi ko natapos gawin kagabi.

During those times I didn't know who the guy on the hallway was, or that he will play a big role in my life. That those eyes will haunt me as I sleep at night.

(Note: Nasimulan ko din sa wakas haha...please vote!)