HIDE 12.4

Dag 2

POV Snowmoonwolf

Een heldere nacht breekt aan. De fonkelende sterren zorgen voor een redelijk aangenaam verlichte nacht. Gelukkig heb ik een grot gevonden en omgevormd tot een aangename slaapplaats. Net wanneer ik mijn ogen wil sluiten hoor ik een stem in de verte. Een stem die steeds luider en luider lijkt te worden. Komt de persoon dichter, of gebeurt dit gewoon allemaal in mijn hoofd? De stem maakt me helemaal gek
'Hou op! Alsjeblieft!'
"Oké, kom naar de ingang van het bos. Als je niet komt zal ik je nooit meer alleen laten. Ik praat je letterlijk krankzinnig."
Beseffend dat ik geen andere keuze heb loop ik snel naar de plek, steeds richtingsaanwijzingen krijgend van die ene stem. Wanneer ik op de afgesproken plaats aankom zie ik drie anderen even gekweld als ikzelf in zichzelf mompelen. Net wanneer ik beter wil kijken wie het zijn, komt er een gedaante vanuit de schaduwen van de bomen. Het is niet verwonderlijk dat we die persoon eerst niet zagen. De persoon is namelijk helemaal in het zwart gekleed, perfect contrasterend met de schaduw waarin de persoon zich zonet verschuilde.
"Welkom mijn vier vrienden. Drie van jullie zijn zoals beloofd spoedig van me verlost en kunnen weer vredig hun HIDE leventje vervolgen! Echter zal één van jullie een prijs moeten betalen voor de anderen hun vrijlating, één van jullie zal het namelijk bekopen met de dood! Ik laat mijn ketting kiezen wie van jullie opgeofferd zal worden. Laten we er maar eens aan beginnen"
Hij haalt zijn zwarte ketting boven en de spanning is duidelijk te bemerken bij ons alle vier. Het enge is dan ook dat we niet weten hoe er beslist wordt wie opgeofferd zal worden. En dan voel ik het. Het begint als een kleine zorg. De zorg lijkt echter steeds groter en groter te worden en slorpt al de kleine beetjes die ik op dit punt voel uit mijn lichaam. Wanneer ik naar mijn handen kijk zie ik ze langzaam steeds zwarter en zwarter worden. Alsof ze aan het opbranden zijn. Niets is echter minder waar, juist het gebrek aan licht in mijn lichaam wordt me fataal. Ik sprint naar het meer, hopend dat het magische water hier nog iets aan veranderen kan. Ik voel mijn ketting vallen van mijn nek een de zwarte gedaante pakt hem spottend lachend van de grond. 
"En bedankt, tot nooit meer!"
De tien mensen aan het meer kijken me vol afgrijzen aan, verontwaardigd dat ik het water wil gebruiken om me te genezen.
'Maak dat je wegkomt jij, wij waren hier eerst, dan ga jij het water niet vervuilen!'
Of ik het nu wil of niet, het water bereik ik niet. Enkele meters voor het water zak ik namelijk ineen. Ik omarm de dood, alles beter dan deze kwelling van volledige duisternis...

POV Dutchgoddess217

Ik voel aan iedereen dat ik me gisteren helemaal niet populair heb gemaakt wanneer ik Silverstar2003 probeerde te doden. Wanneer ik aan het meer aankom en vraag of er nog doden zijn gevallen word ik door iedereen genegeerd. Wanneer ik vraag hoe de nacht verging bij de anderen worden er enkel vuile blikken naar me verstuurd en wanneer ik de daguil naar het meer zie vliegen weet ik exact voor wie ze komt. Ik maak me klaar voor het gevecht!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De eigenaar van de zwarte ketting krijgt dus de ketting van snowmoonwolf, de tien mensen bij het meer hebben hun punt erbij.

Het is dag dus zet hier neer wie je aanvalt:

De levenden:

1. Zigilburk

2. SilverStar2003

3. xNienkeGx

4. -HeavenCanWait-

5. HamsterSara123

6. Starbuckslover0407

7. Dead_eater122

8. Crookhangs_S

9. AngelDustoflove

10. MirtheIsIemand

11. DutchGoddess217

12. watwed

13. -f2mk2-

14. lowalowa1

15. dreamerrxz

16. wolfword

17. esmee_vpeer

18. babetko

19. little-queen-iris

20. sophiedophie00

21. MadamFemke

22. lovie_2004

23. mathijn

24. blackarrowlectuur

25. ditipo