Midoriya
Zilin sesini duyduğum an odamda bir sağa bir sola gidip duruyordum.Mutluydum çünkü Todoroki-kun'u görmeyeli çok uzun zaman olmuştu.Korkuyordum çünkü sadece benim ağır yaralı olduğum için ona yazamadığını zannediyordu.Bu yüzden başlangıçta kendisine mesaj atınca şaşırmıştı.
Annem ile olan konuşmalarını daha iyi duyabilmek için kulağımı kapıya yasladım.
"İzuku'nun durumu...Sanırım bahsetmemiş.Lütfen onu gördüğünde fazla şaşırmamaya çalış."
"Uyarınız için teşekkür ederim efendim."
"Ah,tatlılar için çok teşekkür ederim.İzuku'nun da seveceğine eminim."
Konuşmalar son bulmuş,adımlar duyulmuştu.Hareket edemiyordum.Titremekten kaskatı olan vücudum tamamen kendini bırakabilirdi.Kapı çalındığında yatağıma oturdum.Sesimin titrememesine dikkat etmeye çalıştım.
"Girebilirsin."
Kapı açıldığında gözlerimi sımsıkı kapadım.Todoroki-kun ile yüzleşebilmem mümkün değildi.
Derin bir sessizlik.Annemin de beni gördüğü ilk an gibi.Sadece sessizlik.
"Midoriya...İyi olmana..sevindim."
Gözlerimi zorla da olsa açtım.Nasıl bir tepki görecektim?
Merhabalar arkadaşlar❤❤❤❤100'ü geçmişiz*-*Çok teşekkür ederim❤❤❤❤❤
ŞİMDİ OKUDUĞUN
✓Kahraman✓ [TodoDeku]
Fanfiction"Bu kollarla ne kadar insanı kurtardığını, sayısızca insanın hayatını değiştirdiğini asla unutma."dedi Todoroki kendinden emin bir şekilde.Midoriya'nın sargılı olan elini tuttu yine ve kendi yanağına değdirdi. "Bu eller beni tekrar yaşattı.Bu eller...
![✓Kahraman✓ [TodoDeku]](https://img.wattpad.com/cover/152357949-64-k443731.jpg)