Ik heb het niet gedaan!

2. Wachten op de straf

Terwijl ik dit rustig opschrijf in mijn Nederlands schrift, omdat ik me verveel, ben ik heel onrustig in mijn hoofd. Ik kijk op de klok, kwart voor tien al.

Ik zit hier alleen, op een krakende stoel in de tochtende gang te wachten voor de kamer van mevrouw Hoest. Ja je zal wel denken, wat is dat nou weer voor een naam, nou ik zal  het eens uitleggen.

We noemen mevrouw Riet (dat is haar echte achternaam) mevrouw Hoest omdat ze altijd loopt te kuchen, te hoesten en te proesten.

Ze weet het zelf niet, ik bedoel anders zou het wel heel onbeleefd zijn.

Ik kijk weer op de klok, maar de tijd schiet maar niet op, ik word er zenuwachtig van en leg mijn Nederlands schrift onder mijn stoel. Ik ga het niet bijhouden als een dagboek, het was alleen omdat ik me verveelde. Als ik mijn klas langs zie lopen, word het me al helemaal te veel. Mijn vriendinnen zwaaien naar me, maar ik zwaai niet terug.

Zij gaan allemaal lekker gymen en ik zit hier alleen te wachten tot  mevrouw Hoest me binnenroept om me te beschuldigen van iets wat ik niet gedaan heb.

Als ik in mijn gedachten verzonken raak, hoor ik de speakers kraken. Er wordt iets vaags omgeroepen, iets wat klinkt als mijn naam, ik zal het wel zijn denk ik en ik sta op uit mijn stoel.

Het lijkt wel alsof de stoel het begeeft, er komen zulke rare krakende geluiden vandaan, die moeten ze nodig eens vervangen denk ik.

Ik klop op de deur van mevrouw Hoest, "Kom binnen!" roept ze.

Terwijl ik met mijn hand naar de deurklink rijk, aarzel ik even. Ik kan nu weglopen of rennen, dat gaat sneller, weg van school, zodat ik niet de verschrikkelijke straf kan krijgen.

Maar waar kan ik heen? Naar huis? Nee, dat kan niet dan  belt de school op en dan wordt het al helemaal mooi.

Dan moet ik aan mijn oma denken, als ze er nog was kon ik naar haar toe gaan, als ik zou vertellen wat er was gebeurd en zou zeggen dat de school kon bellen, zou ze zeggen: "Maak je maar geen zorgen kind". Bij mijn oma hoefde ik helemaal niets, ze zou me thuis laten en de telefoon negeren, ik zou nooit meer naar school hoeven. Ik trek mijn hand terug, maar ik maak toch de deur open, ik kan nu niet meer terug...