Ik heb het niet gedaan!

3. Het kantoor...

Op het moment dat ik de deur van het kantoor van mevrouw Hoest opendoe, heb ik spijt...

Waarom ben ik toch zo laf, ik had weg kunnen gaan, maar als ik dat had gedaan was mijn toekomst al helemaal verpest, want dat is hij nu toch al.

Ze zit aan haar bureau met haar handen over elkaar en zegt met een akelig lieve stem:

"Ga zitten meisje". Haar stem maakt me bang,

ik heb mevrouw Hoest nog nooit in haar leven iets aardigs horen zeggen.

"Je mevrouw Hoest", nog voor dat ik het besef is het eruit... "Uhh.. mevrouw Riet bedoel ik!", zeg ik snel.

"Wat zei jij daar?" Haar stem klinkt weer als de oude, op een of andere manier raak ik er opgelucht van, terwijl ik hartstikke bang zou moeten zijn, omdat ik heb verklapt hoe iedereen haar noemt.

Je weet nooit waar mevrouw Hoest  toe in staat kan zijn.

"Sorry mevrouw Riet, maar ik ken een vrouw die heel erg op u lijkt en zij heet mevrouw hoest met haar achternaam". Ze lijkt het te geloven, dus ik ga gauw zitten.

"Nou Vlinder, weet jij waarom je hier bent?". Ooh... waarom noemt ze nou altijd mijn hele naam! Denk ik.

"Uhm, ik ben beschuldigt van diefstal". 

"Nee, Vlinder je bent niet alleen beschuldigt, je hebt het gedaan en dat weet jij donders goed!"

"Maar, mevrouw...". " Geen gemaar!", onderbreekt ze me.

"Hoe kan u dat zo zeker weten?" ga ik verder.

"Er staan vinger afdrukken op de telefoon die je hebt gestolen en we weten dat die van jou zijn, want ze staan ook op je pen."

"Dat kan toch ook een pen zijn die ik toevallig aan iemand uitgeleend heb," ik kan het gewoon weg niet geloven dat ze hebben besloten dat ik het was, naar onderzoek op een pen.

"Ik neem aan dat je niet al je pennen uitleent," ze gaat maar door en door met haar verhaal, maar ik versta de helft niet, omdat ik toen ik toevallig langs haar keek, mijn klasgenootjes voor het raam zag staan.

Ze maken allerlei vage uitbeeldingen, waar ik niks van begrijp en op een gegeven moment zit ik zo schuin met mijn hoofd dat mevrouw Hoest het merkt, maar ik ga gewoon door met kijken.

"VLINDER!," schreeuwt ze en ze slaat kei hard met haar hand op de tafel, ik schrik me dood en zie mijn klasgenoten heel hard lachen om haar.

Ik heb nog net gezien welke letters ze uitbeelden en en ik schreeuw terug: "IK HEB HET NIET GEDAAN!," waarom zei ik dat eigenlijk niet uit mezelf, was ik nou zo erg in schok?

Ze gelooft het niet, "We bespreken de rest later wel, het is tijd."

"En wat gebeurd er nou met mij?," vraag ik.

"We zullen nog wel eens zien wat voor een straf je krijgt, maar  hij zal in ieder geval heel zwaar zijn," 

ze zegt het met een hele enge stem, die een beetje klinkt als die van een heks.

Ik kijk geschrokken terug en zie in haar geniepige oogjes dat ze geen grapje maakt, ik ren haar lokaal uit, de gang door en ik denk: ik moet hier weg!