Wiersze zdobione uczuciami

Uczucia za drzwiami

Nastrój ten mnie zadziwia,
bez uczuć tak jakoś dziwnie mi.
Świat pełen połysku zastawia,
przedemną zakluczone drzwi.
To jakaś magia jest chyba,
za drzwiami uczuć jest tłum.
Tam bym się czuła jak w wodzie ryba,
lecz jak się dostać tu?

Mam pomysł! I jakże świetny!
Skoro tam uczucia są.
Pokaże uczucia, obraz przepiękny!
Oh tak, to jest to!

Lecz gdzieś tam w odmętach ciszy,
słychać szyderczy śmiech.
Bo to są kukiełki w których myszy,
przynoszą bezdomne pech.
Uczucia bez ludzi zabierane,
by zwabić kukiełki wiszą.
Uczucia im odebrane,
na zawsze w pokoju karmione ciszą.

Oh ile tam ludzi się cieszy uczuciami!
Oh ile tam sióstr i braci moich!
Oh jak ja w tym pokoju chcę być z wami!
Oh tam się dzielą uczuciami moi!
Cieszę tak! I smuce nie raz! Mam uczucia,
otwierają się drzwi!...

Czuję dziwne w serce kłucia,
ja.. nie czuję nic...

Uczucia kolejnej ofiary za drzwiami zamknięte,
oh biedne już puste dziewczę.
Wszystko co dobre z niej pochłonięte,
lecz czemu tym wierszem was męczę?
Bo tylko ostrzegam przed drzwiami,
z pułapką, z kukiełkami...