AY IŞIĞI (YAVBAH)

GİTME

Yavuz;
-Ailen birazdan gelecek zaten. Korkma geçti artık.

-Hayır,korkuyorum. Ama senden başkasını da istemiyorum.

-Peki,ailen gelene kadar bekleyebilirim.

-Yazardan-

Yavuz Bahar'ın ailesi gelene kadar yanında durdu. Bahar hiç konuşmadı. O kadar korkmuştu ki hala etkisindeydi. Yaşadıkları aklına geldikçe gözünden istemsiz yaş akıyordu. Yavuz Bahar'ı bu şekilde gördükçe canı acıyordu. Peki ya neden? Bu yaşadıkları Yavuz'a neden bu etkiyi veriyordu? Yoksa...

Bahar'ın ailesi geldi. Annesi çok korkmuştu. Bahar Yavuz ile vedalaştı ve eve döndü.

Bahar odasına çıktı. Uyuya kaldı. O adam yüzünden kabus gördü ve nefes nefese uyandı. Korkuyordu. Daha sonra Yavuz'un dediği aklına geldi;

AYA BAK!
Cama yaklaştı ve gökyüzüne çevirdi yüzünü. Derin bir nefes aldı ve Yavuz'u düşündü. İçine bir rahatlama geldi. Yavuz Bahar'a güven veriyordu. Yatağa geçti. Tekrar o adam geldi aklına. Dayanamadı ve Yavuz'un yanına gitmeye karar verdi. 

-Yavuz'dan-

Aklım Bahardaydı. Bütün gün onu düşündüm. Acaba ne yapıyordur? Bunları düşünürken yanıma asker geldi.

-Komutanım,bir kadın geldi. Sizi sordu,görmek istiyor.

-Tamam

Gittiğimde o kadının Bahar olduğunu gördüm. Yanına gittim. Ona yaklaştığım anda sarıldı bana.

-Uyuyamıyorum,yemek yiyemiyorum,televizyon izleyemiyorum. Yaşadıklarım peşimi bırakmıyor. Ben de senin yanına gelmek istedim.

-İyi yaptın. İstersen bir kafeye gidelim. Şimdi burada oturursak bizimkiler yanlış anlarlar.

-Mesela?

-Ya işte şey.. Anla işte bizi sevgili falan zannederler. Dalga falan geçmesinler.

-İyi ama onların komutanı degil misin? Seninle nasıl dalga geçecekler?

-Sen onları daha tanımıyorsun. Bizim aramızda sadece komutan-asker ilişkisi yok. Kardeşiz biz.

-Madem onları tanımıyorum,tanıştır o zaman. Zaten beni beraber buldunuz. Sevgili falan zannetmezler.

-Belki daha sonra. Şimdi kafeye gidelim.

-Peki,ama söz ver. Tanıştıracaksın.

-Söz!

-Gerçi ben daha seni bile tanımıyorum. Sadece adın Yavuz ve askersin. Bunu biliyorum.

-Hadi ya. Asker olduğumu nasıl tahmin ettin anlatsana biraz.

-Off dalga geçme. Hadi gidelim

Kafeye vardılar ve iki çay istediler. Biri açık! Uzun bir süre sessizlik hakim oldu. Sessizliği bozan Bahar oldu.

-Hayırdır,pek bir düşüncelisin.

-Hiiç,yorgunum biraz.

-Haa şey,keşke başka bir vakitte gelseydim. Yorgun olduğunu bilmiyordum.

Yavuz'dan

Galiba pot kırdım. Kıza resmen gidelim dedim. Durumu toparlamam gereliyor.

-Yok yok,öyle değil. Yanii,ben hep yorgunumdur:)

-Haa. Anladım. Pekii o zaman kendine yeni çay şöyle çünkü buz gibi oldu.

-Ben zaten öyle çok çay içen biri değilim. Ama sen istersen sana söyleyebilirim.