TTTRRRRIIIINNNGGGG !!!
De bel gaat. Speeltijd.
Simon en Rose wandelen naar voor en gaan zitten op een bankje.
Ze zijn verliefd. Te verliefd om waar te zijn. Hij zou sterven voor een gelukkige blik/glimlach van haar. Dat was namelijk al lang geleden dat hij die had gezien. Misschien lag het wel aan hem. Of niet. Ze zitten samen op een bankje. Te wachten op hun vrienden. Het lijkt wel 1000 uren te duren. In stilte zitten ze te wachten tot ze komen. Te wachten op een andere conversatie die niet tot het thema; Liefde; leidt. Hij zit voorover gebogen met z'n lange sokken. " Alleen kleurijke sokken op dagen dat ik me blij en gelukkig voel". Lange zwarte sokken die hoogopgetrokken zijn. "Zwart voor pijn en ongelukkig" denk ik dan.
Rose; met der bijna zwarte en gehighlighte haren die in de zon stralen en kleuren tot bijna zwart met goud. Zij die alles heeft en alles kan krijgen wat ze wilt. Als ze maar hoeft te plonken met haar weelderige gehihglighte goude krullen. Iedereen van de klas adoreert haar en als een zwarte panter waakt ze over haar terretorium en bezittingen. Maar dit dan over haar onzekerheid en gevoelens. Ze waakt en blaast als er iemand in de buurt van... komt. Mij ontweek ze niet persee maar een conversatie werd niet echt gehouden. Alsof ze bang van me was. Alsof ze wist wat voor stomme antwoorden ik haar zou geven op haar problemen waar ik als "vriendin" dan op moest antwoorden. Ooit was ze De zonnestraal van de klas, dat weet ik bijna zeker. De zonnestraal waar iedereen oprecht gelukkig van werd toen ze haar hoorde praten.. . Maar nieuwe stralen drongen zichzelf de zon in en werden al gauw De nieuwe zonnestralen. Nieuwe leerlingen die de zon weer deed stralen. Maar dan op een andere manier waardoor De nieuwe zonnenstralen weer hun eigen licht kregen weder gekeerd. Zij verdween niet, maar bleekte af. Dit merkte ik want ik was een heel klein deel van een deel van de nieuwe zon. Zij kon alleen die oude zonnestraal blijven die ze eerder was geweest. Anders zou ze opgaan in rook als een dovende sigaret van Jullian die allang niet meer op school kwam voor een bepaalde reden waar duidelijk niemand mocht van weten omdat hij zo onzeker was mensen te vertrouwen.
"Ik ken haar niet. Ik weet wie ze is maar ik ken haar niet meneer de agent". " Ik weet alleen dit wat ik u zei". "Rose deed geen vlieg kwaad en was de liefde persoon it's self"." Rose was onzeker en wilde weten wat wat is". "Ze was een puber net als ik, net als hij, net als iedereen van m'n klas die megezogen werd in HET zijn en HET NIET zijn". "Dat heeft er niets mee te maken" zegt de agent nors. "Dat heeft er alles mee te maken meneer de agent". De agent kijkt op. "Ooit in een teenage disney channel film vast gezeten meneer?" Vraag ik onschuldig en verwijtend naar mezelf en de klas toe." Ooit geweten hoe het voelt om niet te weten waar je bent en toch een uitweg zoekt te vinden die je uiteindelijk toch nooit vind meneer?" Zeg ik met tranen in m'n ogen. "Ooit iemand kwijt geraakt die je te graag wilde leren kennen?". "Ooit meegemaakt hoe het is om vast te zitten in die onophoudelijke pubertijd meneer"! Roep ik de agent toe. Hij schrijft z'n pols blauw aan alles wat ik zeg. "Ooit gedacht dat iemand je er wel uit zou halen meneer?". "Gehoopt dat iemand je wel toevallig zou vinden op z'n terugreis naar huis meneer?". Hij schud z'n hoofd. "Ik geloof niet in toeval" zegt hij met een toegevend gezicht. "Ik ook niet meneer" zeg ik verwijtend. Ik schrijf m'n gegevens op, schuif het naar hem door en wandel het kanoor uit. M'n lichaam trilt als ik denk aan wat er met haar zou kunnen gebeurd zijn. Ze spookt door m'n hoofd. M'n innerlijke zelf zegt haar naam wel 40keer per minuut. Haar stem zweeft als een vogel op de wind door m'n aders. "Ze houd ze dik en blauw" zeg ik altijd met geloof er in."Zij leeft niet verder in een herinnering of in een hart van iemand die beweert van haar te houden". " Zij leeft voort zolang het onderzoek loopt, en zij zal weten wanneer er wat met haar ECHT is gebeurd". Alleen tot dan zal zij verder rond dwalen in het vagevuur dat haar in dwang houd te vertrekken
Rose
