'นี่ข้าตายแล้วหรือ' เสียงที่ดังขึ้นในหัวพร้อมใบหน้าเข้มแต่ก็ยังมีเค้าโครงความหวานอยู่ขยับไปมาเล็กน้อยเมื่อรู้สึกตัว แผงขนตาขยับเปิดเผยดวงตาที่หวานเกินชายของตน เปิดการรับรู้การมองเห็นก่อนที่ภาพตรงหน้าจะค่อยๆชัดเจนขึ้น
" คุกหรือ " พูดเสียงแหบแห้ง แผ่วเบาเหมือนไม่ได้อยากจะพูดกับใครนอกจากตนเอง แขนที่มีกล้ามเล็กน้อยขยับไปมาก่อนจะพบว่าตนเองได้ถูกล่ามเอามือให้มือทั้งสองข้างชูขึ้นแต่ตนเองก็ยังสามารถนั่งได้อยู่
" ท่านทีชัลล่าฟื้นแล้ว " เสียงของทหารหนุ่มคนนึงดังเข้ามาในโสตประสาทของทีชัลล่า ไม่รู้ว่าทหารคนนั้นพูดกับใคร แต่ทีชัลล่ามั่นใจว่าได้ยินเสียงตอบกลับมา
" เจ้า.." ทีชัลล่าพยายามเค้นเสียงของตนเองให้ทหารหนุ่มคนนั้นได้ยิน เขาแค่อยากรู้ว่าทุกคนปลอดภัยดีใช่มั้ย หวังว่าเอริคจะทำตามที่พูดเอาไว้
" ขอรับ.." ทหารหนุ่มผู้ที่ไม่เคยคิดทรยศต่อองค์เหนือของตนถึงแม้ว่าตอนนี้จะเปลี่ยนไปราชาไปแล้วก็ตาม ยังไงก่อนหน้าท่านทีชัลล่าของทุกคนก็คือกษัตริย์ที่รักประชาชนทุกคน
" น้องข้ากับท่านแม่..เป็นอย่างไรบ้าง " ทีชัลล่าเอ่ยถามด้วยความมเป็นห่วงจับใจ ถึงแม้ว่าตอนนี้ร่างกายของตนนั้นจะอ่อนแอเพียงใด ยังไงทั้งสองก็คือคนที่สำคัญที่สุดของเขา
" พวกทะ.."
" พวกนางยังไม่ตายหรอกราชา " แต่ทว่าเสียงของพลทหารหนุ่มนั้นจะตอบจบประโยค ก็โดยเสียงทุ้มต่ำเรียบเฉยดังขึ้นแทรกก่อนที่จะมีร่างใหญ่ของใครบางคนเดินเข้าในสู่สายตาของทีชัลล่า
YOU ARE READING
Our Fire ไฟแค้นแรงเสน่หา (KillChalla)
Fanfiction" งั้นแกจะปล่อยให้น้องสาวแก..ครางอยู่ใต้ร่างฉันหรอ " " ไม่.." " งั้น...แกก็มาครางใต้ร่างฉันแทนสิ คนสวย "