Shattered Souls(LouisTomlinsonNiallHoranZaynMalikFanFiction)

Chapter 1- Η πύλη των ονείρων

τραγούδι γι' αυτο το κεφάλαιο Ed Sheeran-wake me up      

-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/

Ένα ακόμα παράξενο όνειρο και σήμερα για την Scarlett. Ένα κοιμισμένο αγόρι. Θεέ μου, είναι όμορφος... Ήταν η πρώτη σκέψη που ήρθε στο κοιμισμένο μυαλό της Scarlett. Κοιμόταν ήρεμα και ανέπνεε σταθερά. Ήταν όμορφος και το υποσυνείδητο της, τον ήξερε καλά. Ήταν το αγόρι που στοίχιωνε τα όνειρά της, για τους τελευταίους 3 μήνες, απ' όταν έγινε 15. Τα μαλλιά του είχαν ένα όμορφο γείηνο καφέ χρώμα, το δέρμα του ήταν ανοιχτόχρωμο, σχεδόν σαν φάντασμα, και  τα μάτια του: Αχ αυτά τα μάτια... Τόσο πράσινα όσο θα ήταν τα βρύα σ' ένα ερημωμένο κάστρο. τα όνειρα ήταν απλά, αλλά είχαν μεγάλη σημασία. Είχαν ξυπνήσει κάτι ανήκουστο στη καρδιά και την ψυχή της Scarlett. Τα περισσότερα όνειρα  ήταν με αυτό το αγόρι να κοιμάται και κάποια άλλα να πολεμάει ή ακόμα καλύτερα να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Παντοδύναμος και με χάρη. Τα όνειρα δεν ήταν, αλλά ήταν την ίδια στιγμή, βίαια. Άντρες να πολεμούν και να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, είναι πάντα μια βίαιη σκηνή για να την βλέπεις. Αλλά ο τρόπος που πολεμούσε, είχε κάτι τόσο ευγενές και τόσο έντιμο, για να κάνει τους παρατηρητές να σκέφτονται περισσότερο την βία, από την τέχνη, όσο απόκοσμο κι αν ακούγεται αυτο.

Η Scarlett δεν ήταν η μόνη που είχε παράξενα όνειρα πρόσφατα. Παρόλο που ο Louis δεν μπορούσε να θυμηθεί μια φορα, που να έχει θυμηθεί κάποιο από τα όνειρα του, ξαφνιάστηκε που μπόρεσε να θυμηθεί τουλάχιστον κάποια συγκεκριμένα, απο τα 18α γενέθλια του.  Το κορίτσι στα όνειρά του ήταν διαφορετικό από όλα τα άλλα που είχε δει ποτέ του στην Αγγλία του 14 αιώνα μ.Χ. Δεν ήταν ξανθιά και ελαφρώς μαυρισμένη- έτσι κι αλλιώς, αυτό το μαύρισμα που μπορεί κάποιος να αποκτήσει στην "καρδιά" του χειμώνα-αλλά τα μαλλιά της  ήταν σκούρο καφέ, κοντά στο μαύρο, το δέρμα της είχε κάτι το εξοτικό και σκούρο απο τη φύση του, περισσότερο προς το καφέ, τα μάτια της ήταν τόσο μαύρα και όμορφα, σαν τον  ουρανό το βράδυ. Ανεξάρτητα από όλα αυτά, τα χείλη της, ήταν τόσο κόκκινα, όσο κόκκινα είναι τα ροδοπέταλα: βελούδινα, αιματηρά, άλικο κόκκινο... Αυτή η κοιμησμένη, απόκοσμα όμορφη κοπέλα, ήταν ίσως ο μόνος λόγος που θυμώταν τα όνειρα που παρουσιαζόταν αυτή. Δεν ήταν τρομαχτικά-'οχι ότι ήταν εύκολο βέβαια να φοβίσεις έναν τοσο δυνατό πολεμιστή, όπως ήταν ο Louis-. Στα όνειρα του τις περισσότερες φορές κοιμόταν ήσυχα κάποιες φορές χαμογελούσε στον ύπνο της και κάποιες άλλες φαινόταν λίγο φοβησμένη ή λυπημένη. Κάποιες άλλες φορές, ο Louis ονειρευόταν το άγνωστο κορίτσι, να παλεύει να διαβάσει. Δεν φαινόταν πλούσια, αλλά είχε κάτι το τόσο βασιλικό. Υπήρχε κάτι τόσο υπέροχο γι' αυτη. Είναι αληθινή; Θα μπορούσε να είναι αληθινή;  Αυτές οι δύο ερωτήσεις, ήταν οι σκέψεις με τις οποίες ξύπναγε κάθε πρωί.