გამთენიისას ბექიონის ზარმა გამაღვიძა.შევიკურთხე და ვუპასუხე.
-რა ჯანდაბა გინდა?
-დაბლა ვარ,ჩამოდი გნახავ.
-არვაპირებ.-ვუთხარი და გავუთიშე.
კიდევ რამდენიმეჯერ დარეკა.ბოლოს გაღიზიანებულმა ვუპასუხე.
-მეძინება ადამიანო.გათენდება და სკოლაში გნახავ.
-მე ახლა მინდა.
-არ შემიძლია.
-მაშინ მე ამოვალ.
-რაა-შევყვირე ტელეფონში.-არც გაბედო ჩამოვდივარ უკვე.
მოკლე შორტი და მაისური მეცვა.გრძელი ჟაკეტი შემოვიცვი და პირველ სართულზე ჩავიპარე.გასასვლელი კარი ფრთხილად გამოვხსენი და ბექიონის მანქანა დავინახე.თვითონ მანქანაში იჯდა და ეწეოდა.
-არც კი იკადრა გადმობრძანება.-ჩავიდუდღუნე და მამქანისკენ დავიძარი.
-სად ხარ აქამდე?-მითხრა როგორც კი მანქანაში ჩავჯექი.
-საერთოდ მადლობა თქვი რომ მოვედი.
-როგორი უხეში ხარ.
-შენ მთვრალი.
-მთვრალი არა ნასვამი.
-რა მნიშვნელობა აქვს.რა გინდოდა რომ ჩამომიყვანე?
-უბრალოდ გნახე.
-ხვალ ვერ მნახავდი.-მივახალე და ვცადე მანქანის კარი გამეხსნა მაგრამ ამ ნაძირალამ ჩაკეტა.
-გამიღე მივდივარ.
-არსადაც არ მიდიხარ.მაგას მე გადავწყვეტ წახვალ თუ არა.
-რამხელა ამბიციებია პატაა ბიჭი.-ხელი ლოყაზე მოვუთათუნე.-ახლა კი გამიღე უნდა წავიდე.
-არამეთქი.
-აბა ესე ვიჯდე აქ და ვუყუროთ ერთმანეთს?
-მე ისედაც მაგას ვაპირებ და შენ რაც გინდა ის ქენი.
-კარგი.
თავი ხელზე ჩამოვდე და დაძინება ვცადე.ცოტა ხანში ვიღაცამ მკლავებში მომიქცია.ბექის სიტყვებიც საკმაოდ კარგად გავიგე.
