Thirteen reasons why

Hoofdstuk 1

'Zeg het maar' herhaalt ze. 'Hoe snel wil je dat het aankomt?'
Ik wrijf met twee vingers boven mijn linkerwenkbrauw. Hard.
Het kloppen is heviger geworden. 'Het maakt niet uit'. Zeg ik.
De medewerkster neemt het pakje aan. Dezelfde schoenendoos die nog geen vierentwintig uur geleden bij mij voor de deur lag, opnieuw verpakt in een bruine papieren zak, dichtgeplakt met helder plakband, precies zoals ik hem ontvangen heb. Maar nu met een andere geadresseerde. De volgende naam op Hannah Bakers lijst.
'Bakers wisselbeker'. Mompel ik, en meteen baal ik dat zoiets ook maar in me opkomt.
'pardon?'
Ik schud mijn hoofd. 'Hoeveel is het?'
Ze legt de doos op een rubberen plaat en tikt een code in op het toetsenbord.
Ik zet mijn beker benzinestationkoffie op de balie en kijk vluchtig op het schermpje. Ik haal wat papiergeld uit mijn portemonnee, diep wat muntjes op uit mijn zak en leg alles neer.
'Die koffie werkt volgens mij nog niet.' Zegt ze. 'Dat is een dollar te weinig'.
Ik geef haar de extra dollar en veeg de slaap uit mijn ogen. Wanneer ik een slok koffie neem blijkt hij lauw te zijn, waardoor het moeilijker is hem door te slikken. Maar ik moet op de een of andere manier wakker zien te worden.
Of misschien ook niet. Misschien kan ik de dag beter half slapend doorbrengen. Misschien is dat de enige manier om deze dag door te komen.
'Het zou morgen op dit adres moeten arriveren'. Zegt ze. 'Of anders overmorgen.' Dan laat ze de doos in een kar achter haar zakken.
Ik had tot na school moeten wachten . Ik had jenny nog een laatste dag rust moeten gunnen. Hoewel ze die niet heeft verdiend. Wanneer ze morgen thuiskomt, of overmorgen , zal ze een pakje voor de deur zien staan. Of als haar vader of moeder of iemand anders haar voor is geweest, ligt het misschien op haar bed. En ze zal het spannend vinden. Ik vond het ook spannend. Een pakje zonder afzender? Zijn ze vergeten het erop te zetten, of was het expres?
Komt het misschien van een geheime bewonderaar?
Komt het misschien van een geheime bewonderaar? 'Wil je het bonnetje?' Vraagt de medewerkster. Ik schud mijn hoofd. Een kleine printer spuwt er toch een uit. Ik kijk hoe de vrouw het strookje over het gekartelde plastic trekt en het in een prullenbak gooit.
Dr is maar één postkantoor hier in de stad. Ik vraag me af of deze bediende ook de anderen op de lijst heeft geholpen, degenen die dit pakje eerder hebben ontvangen. Hebben zij het bonnetje bewaard, als morbide aandenken? Het in hun ondergoedlade verstopt? Het op hun prikbord gehangen? Bijna vraag ik er alsnog om.
Bijna zeg ik: 'sorry, mag ik het toch hebben?' Als geheugensteuntje.
Maar als ik een geheugensteuntje wilde hebben, had ik de cassettes kunnen kopiëren of de plattegrond kunnen bewaren. Alleen wil ik die cassettes nooit meer horen, ook al zal haar stem nooit meer uit mijn hoofd verdwijnen. En de huizen, straten en de school zullen me altijd aan haar blijven herinneren. Ik heb er verder geen invloed meer op. Her pakje is onderweg. Ik loop zonder het bonnetje het postkantoor uit. Diep achter mijn linkerwenkbrauw blijft het bonken. Telkens als ik slik proef ik een zure smaak in mijn mond, en hoe dichter ik bij school kom, hoe meer ik bijna zenuwinzinking krijg. Ik zou ook het liefst instorten. Ik wil hier ter plekke op straat in elkaar sakken en mezelf de struiken im slepen. Want net voorbij die struiken maakt het trottoir een bocht en voert het langs de rand van het parkeerterrein. Het kruist het grasveld voor het hoofdgebouw.
De voordeuren leiden de gang in, die zich tussen rijen kastjes en lokalen door slingert en ten slotte uitkomt bij de altijd openstaande deur van de eerste les. Voor in dat lokaal, tegenover de leerlingen, staat het bureau van
Mr. Porter. Hij zal de laatste zijn die het pakje zonder afzender ontvangt. En midden in dat lokaal, een bankje naar links, zal ik Hannah Bakers plek zien.

            Einde