KARANLIĞIN ELI

KORKUNÇ

Şiddetli bi kaza geçirmiştim belli ki. Zaten saçlarım öyle çok uzun değildi. Beni iyi gösteren onlardı ve artık onlarda yoktu.

Elimi kaldırdığımı gören sözde ailem camın arkasından kapıya doğru koşuşturarak içeri girmeye çalışsalarda başaramadılar.. Yoğun bakım ünitesindeydim belli ki.

Doktor geldi. Sorduğum ilk şey saçlarım oldu.

"Saçlarım nerede benim!?"

"Bak esracım motosikletle kötü bi kaza geçirdin. Tam 3 kez ciddi ameliyat oldun. Kafatasın fazlasıyla hasar görmüştü. Ameliyatının en iyi şekilde geçmesi için saçlarını kesmek zorunda kaldık. Ama şu an iyisin ailen dışarıda seni görmek istiyor. Seni biraz daha burada tuttuktan sonra normal odaya alacağız."

"Ne oldu ona?"

"Buraya sadece sen getirildin. "

Üzüntümü şaşkınlığımla bastırdım. Beni normal odaya aldılar. Birkaç gün sonra çıkacağımı söylediler.

Annem yanımdaydı.

"Kızım nasıl oldu? Kaza yeri kan gölüymüş resmen. Iyi sağ kurtulmuşsun. Çok korktuk. Bir kamyonun ters şeride geçmesiyle olmuş sanırım. Kimse bir şey söylemiyor. Şimdi nasılsın?"

Tek kelime dahi etmedim. Annem hala suratıma bakıyordu. Ama o çocuğa ne oldu. Aklım hala ondaydı.

...

Eve geldiğimizden beri dışarı çıkamadım. Hayır tabiki saçlarımdan dolayı değil. Yok canım niye utanayım.

Evet saçlarımdan dolayı!

Karar verdim. Uzayana kadar evde oturacağım. Bi kız neden bu kadar özgüven eksikliği yaşar ki!

Gittikçe kilo aldığımın da farkındaydım. Aman sonra verirdim. Önce saçlarım uzamalı!

O motosiklete binmeden önce 65 kilo civarındaydım. Şimdi kaç olduğum hakkında hiç bir fikrim yoktu.

Tartılar bana uzak, çikolatalar cipsler kolalar yakın olsuuun!