Almost, Always

Kabanata 1

New Memories

I tied my hair into a bun.Maghahalf bath ako dahil ayaw kong basa ang buhok ko sa pagtulog.Nandito ako sa isang kwarto, sabi ni mommy kwarto ko raw ito.I sighed.She said it's been my room since I was still a baby.

Kinuha ko yung bathrobe ko at pumasok sa cr.Pagkatapos ko'y nagbihis na ako at bumaba para kumain.

"Masakit pa ba ang ulo mo?"Mom asked.Kaninang umaga kasi medyo masakit ang ulo ko at itinulog ko nalang.Nawala naman yung sakit pagkagising ko.

Umiling ako at kumuha nung..."Ako na...anak, this is rice."kinagat ko ang labi ko habang pinupunan ni Mom ang plato ko nang rice.

I should try hard to not forget things.Sabi kasi ng doctor, Mnemosyne Syndrome is a very rare disease, I forget some memories everyday, pero naaalala ko naman kung paano magsalita, yung mga tao, bagay, at pangyayari lang ang hindi ko matandaan.My current memory last for a day.How hard it is for my mom and dad to have a very forgetful daughter, ang masaklap, hindi pa sila naaalala.But I'm so glad to have them, they never give up on me.

"I should call Doctora Virgillo-"

"Mom!"I snapped.Parang kakapunta lang ni Doc kaninang umaga para check up-an ako.

"I'm just worried, anak."she said with a very tired voice."Baka may mangyari sa-"

"Nothing mom.I'm still breathing for 19 years, just, I forget some stuffs."

Unti unti siyang tumango.Nakita kong hinawakan ni dad si mom sa kamay at tinanguan siya.

Pagkagising ko ay nandito na naman ako sa isang silid.Where am I? nabasa ko sa dingding ang "My name is Ayisha Mijena, 19 years old.My mom is Ayalea Mijena, my dad is Sharwin Mijena.This is my room."huh?

Pumasok ang isang petite na babae sa silid ko raw at may dalang tray ng pagkain.She smiled at me sweetly.Nilapag niya ang pagkain sa higaan ko at hinalikan ako sa noo.Who is she?

"I am Aya Mijena, your mom."oh!

"Am I Ayisha?"I asked at tinuro ang nakasulat sa dingding sa harapan ko.It was written neatly but it looks old.

Tumango ang Mom ko raw."You wrote that."

Ako?when?

"K-kailan?"

"Last 6 years."she stated."Do you still remember teacher Mari Ann? the one who taught you to write and read."Medyo natatandaan ko ang pigyura nung teacher ko raw pero hindi ko alam kung sino siya.It's very confusing how I know how to read and write.I know how to think well naman.

"Good morning my baby!"Isang matipunong lalaki ang bumungad sa aming harapan.Is he my father?

"I'm Sharwin, your dad."oh...!

"H-hy!"I tried to sound jolly."Good morning mom, dad."

Medyo gutom na ako.Kinuha ko ang tinidor-

"AHHHHH!"isang nakakabinging tunog na para bang puputok na ang aking ulo.Napahawak ako ng mariin sa buhok ko.Sobrang sakit at nakakabingi.Malakas ang tibok ng puso ko habang inaalala ang pangyayari..

"Shay! dito tayo!"unang tumakbo yung lalaki sa akin at nilingon ulit ako.

Umiling ako dahil ayokong mabasa.Baliw ba siya? gusto niya akong maligo sa ulan at ang lakas ng kulog! baka matamaan ako.And I don't even know him!

"Mag isa ka diyan."Umirap ako.I crossed my arms as I watched him happily welcoming the huge drops of rain.He is very wet and all I can vividly see is how huge his smile is.Para bang mapupunit ito.

"Ano ba!"Hindi ko namalayan ang pagtakbo niya papunta sakin at hinila ako sa daan.I immediately got wet! omg! ang basa basa ko na!

I was about to run to the shed when he held my wrist and hugged me tight.Para bang pag makawawala ako'y hindi na niya ako mahihila ulit."How can you say that, Shay? sabi mo paborito mo ang maligo sa ulan?"I saw how his smile slowly faded.His eyes is very expressive that just by looking at him, alam mo na ang nararamdaman niya.And with that, I can say he's hurt.

"We love to play in the rain.Always."he mumbled.

I now percieved how wonderful it is to be soaked by the water.Ang lamig! but, masarap pala maligo sa ulan!!

He slowly broke the hug but my hands were held by him, still.Tinaas ko ang tingin ko and the raindrops met my eyes.Aw!

Bumitaw ako para kusutin ang mata ko.

"Ayos ka lang?!"dinaluhan ako nung lalaki.Nagpasilong muna kami sa shed.Somehow, I feel so comfortable around him.It's like I met him before.I know I have this illness, I am certain I know him.

"Ayos lang ako, and..who are you?"Pumungay ang mata niya.It's like he didn't expect it to be asked.

"Shay, natatandaan mo ba na naligo tayo kanina sa ulan?"he asked.Of course! kani kanina lang yun.

"Yup.Ba't naman hindi."

"Good."Lumaki ang ngisi niya.This boy has the shallowest pleasure.

"Sino ka nga? baka magtanong si mommy kung sino yung kalaro ko."

"I-"

Nagising ako sa isang silid na puro puti.Hindi ito yung kwarto ko, my room was all grey.May parang nakainject sa kamay ko.Did I lost conciousness?naalala ko ang pagsakit ng ulo ko kanina.The memories! was it all a dream? or a part of my past?

Is this a hospital? ilang oras ako narito?I'm sure wala pang isang araw dahil naalala ko naman ang nangyari kani kanina lang.Biglang bumukas ang pinto at sila mom pala iyon.She brought a bag of something.Nang nakita nilang gising na ako'y dumalo agad sila.

"Are you fine? anak?"sunod sunod ang tanong ni Mom ngunit parang nase sense nila na wala akong enerhiya upang makipagtalastasan ngayon.Umupo muna sila sa sofa.

Iniisip ko parin yung naalala ko.Who was he? parang years ago pa iyon dahil bata naman yung kausap ko.I'm sure bata pa rin ako nun, and also...I remembered something from my past only this time.Are my memories from the past regaining? how is it possible?but wala namang sinabi ang doctor na hindi ko na talaga maalala ang lahat lahat, oh my gosh...am I going to be normal soon? sa isip pa lang ay natutuwa na ako.I don't have to be introduced almost everthing by mom and dad everyday!cool!