Onder de sterren liggen we dan, kijkend, bezwijkend, denken aan dingen die we gaan doen, in het heden, verleden, of in de verre toekomst.
Starend naar de hemel, de grote leegte boven ons. Fantaserend over alles wat mogelijk is, in deze grote duisternis.
Of is het juist het licht, onbereikbaar ver weg. Filosoferend, over jou, en mij, wat wij wel niet kunnen worden. Of zijn. Ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat ik hier van geniet, er van houd. En het nooit meer kwijt wil, van jou. Maar de zon komt langzaam op. En het is tijd om te gaan. Nu moet ik weer op eigen benen staan.
Je staat op, en pakt je stuff, ik steek er nog een op. Om van dit laatste moment te genieten. Wat worden we nou?
We lopen langzaam terug, de zon die opkomt in onze rug, jij moet de andere kant op, ik vraag of ik mee moet lopen, je kijkt me aan, en je ziet dat ik struggle, dus zegt, ga maar gauw,
Snel je nest in, lekker tukken. En morgen wakker worden, terugdenkend aan vannacht, en hoe fijn ik het heb gehad, met jou.
En nu sta ik hier, onwetend, met jou, of toch alleen? Het leven om ons heen gaat door, jij weer aan het werk, ik, denkend aan die nacht, hoe fijn ik het met jou heb gehad.
Maar niet altijd alles gaat goed, je twijfelt nog, aan jezelf, en aan ons. Dus ik wacht rustig af, en ik hoor wel wat je doet.
Leven in onzekerheid, lastig, maar toch wel beter meid, ik weet niet wat ik met je aan moet. Je zit vast in m'n hoofd, weet je wel wat je me aandoet?
Maar wat maakt het ook uit. Ook ik doe nu het licht uit. En ga kijken naar boven. De sterren, de duisternis.
Denkend aan die ene nacht, hopend dat jij mij ook verwacht. Ik smacht, naar jou. Maar je weet het niet. Dus ik wacht rustig af, totdat jij het licht weer ziet.
Totdat jij aan mijn zijde durft te staan, en we samen richting de ondergaande zon kunnen gaan.
-AOE
