Üç sene önce bu aylardı.
Yaşarken ölmüşüm ben meğer.İlk defa birine aşık olmuştum,
ilk defa böylesine mutluydum.
Çocuktum daha tabi hiç bir şeyin farkında değildim.
Onu kendimden bile vazgeçicek kadar çok seviyordum.
Onu bana hatırlatacak bir şey olsun istiyordum.
Bahçemde küçük bir elma ağacı vardı.
Çok güzeldi daha yeni çiçek açmaya başlamıştı.
O ağaçta kendimi görmüştüm ne kadar da benziyordu bana!
Onun adının ilk harfini o ağaca kazımıştım ağaca her baktığımda yüzümde bir tebessüm beliriyordu.
Sonra o kendimden bile çok sevdiğim adam benden vazgeçti.
O benden vazgeçti ama ben ondan geçemedim. Bıraktı beni yalnız başıma,çaresizce, acımasızca, terketti. Kanadı kırık uçamayan yaralı bir kuş gibi terketti, öylece, sessizce hiçbir şey demeden.
Bugün şöyle bir baktım kendime de büyümüşüm sarmışım yaralarımı biraz iz kalmış ama o da geçicekmiş.
O küçük elma ağacı gözüme çarpmıştı o küçücük ağaç bile artık kocaman olmuştu görkemli bir ağaç olmuştu.
Ama hala yaralıydı hala yarası kabuk bağlamamıştı.
Bir kenara çekilip hüzünlendim acıdım kendime meğer ne aptalmışım beni hiç sevmeyecek bir adamı ben ne kadar sevmişim.
Aptalmışım...
Yarın düğünü varmış,bir ömür boyu mutlu olsun ben olamadım bari o olsun.
Yarın akşam içiçez yine,onun bu en güzel günü,benimse vefatım şerefine.
