Γιά τον αθόρυβο ερχομό σου πού στα σπλάχνα μου
Σαν μιά βροντή,αγάπη μου,αντηχεί
Γιά όσα μου'δωσες χωρίς να μου τα πάρεις πίσω,
Επειδή με συγχώρεσες σαν ήμουνα μαζί σου καί δεν ήμουν,
Γιά όσες λέξεις κάποτε ξέρεις να συγκρατείς
Για τα χάδια σου πού δεν τα συγκρατείς ποτέ,
Για τη δύναμη πού μέσα μου μετάγγισες
Όταν εσύ η ίδια δύναμη δεν είχες,
Γιατί σ'όλες τις ώρες σου έδωσες τ'όνομά μου
Στην ώρα την κακή καί την καλή την ώρα,
Αντί γιά δαχτυλίδι στο λεπτό σου δάχτυλο
Εγώ ακουμπώ πάνω του τα χείλη μου πού καίνε.😇💋💜😇
💜ΕΙΔΥΛΛΙΟ💜
Πέρασαν δεκάξι χρόνια απ'την ημέρα που τον είδα τελευταία φορά...κι όμως ,όλα επάνω σου ήταν γνώριμα,καθαρά προσωπικά στοιχεία ...
Μεγαλοπρεπής άνδρας ,κοντά στα σαράντα με γκρίζους κροτάφους - γαλαζοπράσινα φωτεινά μάτια.
Καθόλου βαρετός αντιθέτως αλλοίμονο ιδιαίτερα ενδιαφέρον χαρακτήρας💜😇👼💜
Εκείνος ,ο ψηλόλιγνος άνδρας ήταν και παρέμεινε το "ειδύλλιο" της τρυφερής ψυχής μου...
Μιάς δεκαεξάχρονης νεαρής μαθήτριας Γενικού Λυκείου στα Μεσόγεια Αττικής... Βάννα Καλέργη (μοναχοκόρη δικηγόρου).
Ένας έρωτας δυνατός,ζωηρός αλλά ... Τρομερά απρόβλεπτος ,μιάς καί ποτέ δεν " έζησε" μοναδικό Τέλος😇💞😢😇💞
Ένας έρωτας που δεν έβρισκε αντίπαλο στο πρόσωπο κάποιου "άλλου" αδιάφθορος όσο καί γενναίος στις πράξεις...
Συγγραφέας:
Καθρέφτης της μικρής Βάννας Καλέργη ,οι γλυκανάλατες αναμνήσεις μιάς ολόκληρης δεκαετίας δίχως αίσιο τέλος...δάκρυα συγκίνησης καί αγάπης να αυλακώνουν κάθε λεπτό το χλωμό πρόσωπάκι της.
Ένα τέλος πού Ποτέ δεν μπόρεσαι να δώσει Μόνη.
Μετά από εικοσιενιά χρόνια έστεκε πάλι μπροστά της!
Σίγουρα δεν αντελήφθει την παρουσία της-απλά θα την χαιρετούσε.
Εάν τολμούσε εκείνη, πρώτη;
Δεν είναι όμως το ίδιο.Είχε δική του γυναικεία συντροφιά.Δεν γίνεται να κάνεί εκείνη το πρώτο βήμα λόγω φύλλου βρέ παιδί.
