My Beautiful Dinner

Chapter 23

Alex's POV

I don't know how and where to start finding her.Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko just to find her.

"Where the hell are you?"para akong baliw na naglalakad sa tabi ng kalsada.

I went to the police stations and asked for help pero hindi ko rin alam kung matutulungan ba nila ako.

Mahal ko na talaga siya.I am dying to see her already.Sana hindi ko na lang siya iniwan that time.

"Bro...Please wag mo namang pagurin ang sarili mo.Hindi natin mahahanap si Mitang kung magkakasakit ka."wika ni Kyle.Sinusundan niya ako kahit saan ako magpunta.

"Wag mo akong pakialaman!Sana sinabi mo yan sa sarili mo before she got lost!"galit pa rin talaga ako sa kanya.

Hindi kasi sanay si Mitang sa Manila.Paano kung mapahamak siya at masagasaan?

Wag naman sana!I hope you're fine!

Ilang linggo ko nang hinahanap ang babaeng yon but then I still can't see her.Halos madurog ang puso ko sa kakaisip ng mga maaaring mangyari sa kanya.

"Mitang!Where are you?!"I shouted in anger.Dala ng takot ko sa lugar.

"Alex...Andito ako!"sigaw ng isang boses na tila malapit lang sa akin ang kinaroroonan.

I walked towards the bridge where I can clearly hear the voice.

"Alex!Tulungan mo'ko!"sigaw ng umiiyak na boses.It was hers.

"Mitang!Wag kang bibitaw!I'm here..."sabay abot ng kamay niya.

Nasa gilid siya ng tulay!At malapit na siyang mahulog.

"A-alex!Hindi ko na kaya..."sigaw niya habang hawak ang kamay ko.

"No!Hindi pwede!Ayoko Mitang!Please!"I cried trying to pull her hand.

"A-l-e-x!!!"she shouted when she let go of my hand.She fell and disappeared with the smoke.

"No!!!"I shouted and sit down.

I was dreaming again. I cried until morning.

"Where are you?Sana hindi na lang kita iniwan...sana hindi na lang  ako umalis!"I hated myself.

Mitang's POV

"Hija...nanaginip ka!"wika ni Tita Johanna sa akin.

Umiiyak ako nang magising.Nahulog daw ako sa tulay at pilit akong hinihila ni...

"Alex...Tita hinahanap na po ako ni Alex.Tulungan niyo po ako."iyak ko sa kanya habang hawak ko ang kamay niya.

"Ngunit hindi mo alam kung saan sila nakatira at kung ano ang apelyedo niya anak."sagot ng matanda.

Tama nga siya.Hindi ko alam kung saan.Kung ano ang tungkol sa kanila.Sa kanya.

Naiiyak akong isipin iyon.

"Ang mabuti pa anak.Habang wala ka pang maalala.Dito ka muna at ipapakilala kitang anak ko...pag aaralin na rin kita sa Zamora University."paliwanag niya habang nakangiti.

Zamora?Parang alam ko na yan pero bakit hindi ko maalala?

Kinabukasan nga dinala ako ni Tita Johanna sa paaralan kung saan ako kumuha ng pagsusulit para makapag aral.

Tahimik akong sumunod sa kanya pero naglinga-linga ako at nagbakasakaling baka makita ko na si Alex.

"Ma'am.Nakapag enroll na po ang anak niyo dito."wika ng babaeng tinatawag nilang registrar.