Mutlu olmak bu kadar kolay mıydı? Pozitif olmak, kibar olmak? Karar veremiyordum. Sanırım kolay olmasından çok bunlar birer seçimdi. Mutlu olmayı seçerdiniz. Ama ben bu seçimi bile mutluluk üzerine yöneltmiyordum. Ne yaptığımı gerçekten bilmiyordum. Kafam karmakarışıktı. Her gece yastığıma yüzümü bastırıp ağlıyordum. İşe yaramazdım. Bir konu hakkında bir becerim yoktu. Bir şeyler yapmak istiyordum fakat her zaman bahanelerin arkasına sığınıyordum. Gençtim, aptaldım. Yapmam gereken şeyler aslında çok kolayken yapmıyordum. Küçük ekranlara hapis yaşıyordum. Bolca yemek yiyordum. Ve aynada kendimi gördükten sonra kilolu olduğum için ağlıyordum. Negatiftim, enerjim yoktu. Fiziksel olarak onaltı yaşındaydım ama ruhsal olarak çok yaşlı bir teyze gibi hissediyordum. Sonra onunla tanıştım.
