Asansördeki aynada kendimi kontrol ettiğimde gördüğüm manzara beni oldukça tatmin etmişti. Ben... İyi görünüyordum. Yani gözlerimin içinde ellerimle bakıp suladığım bir hayatın yeşerdiğini görmüştüm artık. İçim huzurla doldu. Hemen kulaklığımı çözüp hareketli bir şarkı açtım. Bugün benim günümdü değil mi?
Binadan çıktığımda, biraz uzaklaştıktan sonra ellerimi kısılmış gözlerime siper ederek Sami Bey'in ofisine kaldırdım başımı. Bugün son seansımızı yapmıştık. Tamamen iyileştiğimi veya sorunlarıma kökten çözüm bulduğumu söylemiyorum ama dediğine göre, artık psikolojik destek almadan da sorunlarımla baş edebileceğim bir raddeye gelmişim. Bana güveniyormuş. Yine de ne zaman istersem dönebilirmişim ya da onu arayabilirmişim. Hala inanamıyorum. Yanlış anlaşılmasın, Sami Bey ile her seanstan sonra kendimde az da olsa bir gelişme görüyordum ve bana çok daha iyi hissettiriyordu. Hayatımı tekrar elime alıyormuşum gibi. Başkasının değil de kendi hayatımı yaşıyormuşum gibi. Ama şimdi birlikte seansları bitirmek üzere karar almak ve bunu dostlarımla ve ailemle paylaşmak... Muhteşem ve anlatılamaz bir his... Onlara iyi olduğumu göstermek istiyordum. Onların hep mutlu olmasını ve bir daha benim yüzümden mutsuzluğun zerresini dahi çekmelerini istemiyordum. Eh, bir de seans parası vardı. Sami Bey'i çok seviyordum fakat cüzdanım yüzünden içimde bir taraf daima tedirgindi. Bir ara ömür boyu seans paketi diye bir şey var mıdır acaba diye düşündüğüm bile olmuştu. Diyeceğim o ki, her açıdan çok rahat hissettiğim bir gündü. Elim hemen babamın numarasına uzandı. Benden haber bekliyor olmalılardı. Onlara haber verecektim.
Kızınız iyileşiyor, baba. Ben gerçekten iyi olacağım.
