Hard To Say Goodbye | 태국

VI

"Παιδί μου. Είσαι καλά. Πώς νιωθεις; Μήπως πονάς καπου; Μηπως-"

"Μαμά μην ανησυχείς. Ειμαι μια χαρα. Τώρα που ειμαι ξανά μαζί σας ειμαι μια χαρά." είπε ο Jungkook.

"Μαμα, μπαμπά, κύριε και κύρια Kim. Μπορείτε να αφήσετε εμένα και τον Taehyung για λιγο μόνους;" ρώτησε ο Jungkook.

"Ναι φυσικά παιδί μου. Σας αφήνουμε."

Και ετσι έφυγαν από το δωμάτιο όλοι. Μείναμε μόνο οι δυο μας. Απόρησα στην αρχή τι θα με ήθελες. Αλλά είναι εντάξει.

"Taehyung... μου έλειψες." άρχισες να κλαις.

"Και εμένα Kookie."

Ήρθα πιο κοντά σου και σε πήρα μια σφιχτή αγκαλιά. Έκλαιγες χωρίς σταματημό.

Σπάσαμε την αγκαλιά. Σε κοίταξα με τρυφερότητα στα μάτια και σου σκούπισα τα δάκρυα που έτρεχαν στα μάγουλα σου. Σου έδωσα ένα φιλί στο στόμα που τόσο ποθουσα αυτούς τους μήνες.

"Ξέρεις μήπως πότε θα βγω από εδώ μεσα;"

"Δεν ξερω Kookie. Θέλουν να σου κάνουν ακόμη κάποιες εξετάσεις και θέλουν να βεβαιωθούν πως θα είσαι μια χαρά πριν σου βγάλουν τα μηχανήματα και πάμε στο σπίτι μας."

"Καλα~"

Σου χάιδεψα το μάγουλο.

"Μην ανησυχείς. Θα φύγεις σύντομα από εδώ μέσα."

"Tae..."

"Ναι Jungkook."

Μου έκανες νόημα να έρθω πιο κοντά σου και μου ψυθηρισες στο αυτι μου "Πεινάω."

Γέλασα ελαφρά και σου είπα πως θα πω μια νοσοκόμα να σου φέρει να φας.

"Περιμενε με και έρχομαι αμέσως."

Σε φίλησα στο μέτωπο και έφυγα.

Πριν φύγω από το δωμάτιο, σταμάτησα λίγο στην πόρτα και σε κοίταξα. Μου χάρισες ένα από αυτά τα θερμά χαμόγελα σου και σου το ανταπέδωσα και εγώ. Έπειτα πηρα τον δρόμο μου προς τους γιατρούς.

____________________________

Wow το πιο μικρό μου κεφάλαιο. 250 λέξεις 😁💜