Hard To Say Goodbye | 태국

VII

Είμασταν στο δωμάτιο μόνοι μας και σε τάιζα σούπα.

"Yah. Δεν μου αρέσει Tae Tae."

"Ναι αλλά πρέπει να την φας γιατί πως θα γίνεις καλά; Έλα φαε τώρα."

"Uh. Καλα~"

Αφού τελείωσε, σε έβαλα να ξαπλώσεις για να ξεκουραστείς.

"Μα δεν θέλω να ξαπλώσω άλλο."

"Jungkook μην είσαι γκρινιάρης. Πρέπει να ξεκουραστείς."

"Μα δεν είμαι καθόλου κουρασμένος."

Και ακριβώς εκείνη τη στιγμή χασμουρηθηκε.

"Τι ελεγες;" τον ρώτησα γελώντας.

"Ναι εντάξει. Μα θέλω να μείνω μαζί σου. Μου έχεις λείψει τοσο πολύ αυτούς τους μήνες οσο εγώ κοιμομουν."

"Και εμένα μου έχεις λείψει πολύ Jungkook αλλα η υγεία πάνω από όλα. Έτσι και αλλιώς όσο ξεκουραστείς τόσο πιο γρήγορα θα βγεις από το νοσοκομείο."

"Ναι έχεις δίκιο. Καλά θα κοιμηθώ. Για λίγο όμως Tae."

"Ότι πεις. Ξάπλωσε τώρα."

Τον σκέπασα καλά και τον φίλησα στο μέτωπο. Κοιμήθηκε αμέσως.

"Είναι που δεν νυστάζεις." μουρμούρισα.

Ένιωσα και εγώ την κοιλιά μου να γουργουρίζει. Σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερα να έτρωγα και εγώ. Έτσι σε άφησα για λίγα λεπτά να πάω στο κυλικείο του νοσοκομείου ώστε να πάρω κάτι να φάω.

Είχα λείψει για λίγα λεπτά από εσένα. Όταν όμως επέστρεψα στο δωμάτιο σου εσύ δεν ήσουν εκεί.

Πέταξα ότι κρατούσα στα χέρια μου και έτρεξα να βρω έναν γιατρό για να μου πουν τι σου συνέβη.

Συγκρουστηκα με έναν γιατρό, διότι έτσι όπως έτρεχα δεν πρόσεχα αν ήταν κάποιος μπροστά μου, και έπεσα κάτω. Σηκώθηκα γρήγορα και ρωτούσα τον γιατρό που ήσουν, τι σου συνέβη.

Μου έλεγε να ησυχάσω αλλά πως μπορούσα να το κάνω αυτό ενώ ξερω πως κάτι σου συνέβη.

"Που είναι ο Jungkook? Ο Jeon Jungkook τι επαθε?" τον ρωτουσα καθως του φωναζα.

Ο γιατρός κοιτούσε κάτι χαρτιά που είχε στα χέρια του και με ρώτησε "Jeon Jungkook ειπατε;"

Συμφώνησα μαζί του.

"Κύριε μου, ο κ. Jeon άρχισαν οι παλμοί του να μειώνονται και ξαφνικά άρχισε να αιμορραγεί εσωτερικά. Έτσι, έπρεπε να μπει αμέσως για χειρουργείο. Αν θέλετε ενημερώστε τους συγγενείς σας για την κατάσταση του κ. Jeon και το χειρουργείο δεν ξερουμε πότε θα τελειώσει γιατι ειναι σοβαρο το θεμα."

"Σ-Σοβαρο; Ποσο σοβαρο;"

"Κύριε μου. Καλύτερα να πηγαινεται τώρα."

"Περιμενετε δεν μου απαντήσατε! Μην φεύγετε! Απαντήστε μου."

Έτρεχα από πίσω του για να μου πει.

"Συγγνώμη δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο. Ιατρικό απόρρητο."

Σταμάτησα μέσα στη μέση του διαδρόμου και έβλεπα την φιγούρα του γιατρού να εξαφανίζεται μέσα στον κόσμο.

Και τώρα τι κανω; Ο Jungkook είναι εκεί μέσα και παλεύει για την ζωή του και εγώ κάθομαι εδώ, χωρίς να κάνω κάτι. Να τον βοηθήσω.

Είπα πως θα τον πάρω από εδώ μέσα όσο πιο γρήγορα γίνεται. Του έδινα το φαγητό του, τα φάρμακα του για να γίνει καλά αλλα τι έγινε τώρα και έπαθε αιμορραγία.

Χωρίς να το θέλω, τα δάκρυα έκαναν την εμφάνισή τους. Σκούπισα το πρόσωπο μου με τα χέρια μου και πήρα τον δρόμο μου για να βγω από εκεί μέσα.

Δεν άντεχα άλλο. Έπρεπε να πάρω αέρα. Ένιωθα το στήθος μου μπροστά να με κλείνει. Επερνα βαθιές ανάσες και βγήκα έξω από το κτήριο.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και ένιωσα λίγο καλύτερα.

"Καλύτερα να πάρω τους γονείς μας τηλέφωνο."

Έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου και πάτησα το τηλέφωνο της μαμάς μου.

Χτύπησε για λίγα λεπτά και μετά άκουσα την γλυκιά φωνή της μαμά μου.

Ενω έκλαιγα της ειπα "Μαμά. Ο Jungkook είναι στο χειρουργείο."