Who is in control? | Nico di Angelo

Prolog - Gdy wszystko zatacza krąg.

Gołymi pięściami przebiłam się przez lód.

Gwałtownie zaczerpnęłam powietrza i położyłam się na lodzie.

-Valeria? - Szepnął Nico i spojrzał na mnie smutno. - Jeśli to jakiś kolejny żart...

-Nico... - Wyciągnęłam do niego ręce i wstałam na chwiejnych nogach.

On szybko zaczął do mnie biec i złapał mnie w ramiona.

Jęknęłam z bólu i wtuliłam się w jego ramię.

-Zimno mi - Przymknęłam oczy i mocniej się do niego przytuliłam.

-To już koniec. - Wziął mnie na ręce jak dziecko, a ja owinęłam nogi wokół jego talii.

Ja żyję.

—•—

-Postaw mnie tu - rzekłam, a Nico delikatnie postawił mnie na ziemi.

Powoli weszłam do jadalnii.

Wszyscy zdziwieni się na mnie spojrzeli.

-Wróciłam. Tak szybko się mnie nie pozbędziecie, suki.

—•—

-Jak to jest? No wiesz, po tej drugiej stronie - zapytał Percy, gdy wszyscy siedzieliśmy przy ognisku.

-Na początku boli jak cholera. Jakby ktoś cię topił. Ale potem? Czujesz się jak na falach. Jakby wszystkie twoje zmartwienia uciekły. Lecz nic nie widzisz, a czujesz. Coś niesamowitego.

-Długo to boli? - Zapytała 5-letnia Catrice Payne, córka Hekate.

Uśmiechnęłam się i wzięłam dziewczynkę na kolana.

-Nie, kwiatuszku. To tylko chwila. Jak odrywanie plastra - uścisnęłam ją lekko.

-Jak to się stało, że ożyłaś?

-Nie wiem. Może to nie chodziło o śmierć? Może to chodziło o strach.

-Kate, bardzo mi przykro za moje wcześniejsze zachowanie. Uratowałaś Thomson. Jestem twoim dłużnikiem - mruknął Nico, do dziewczyny, która szczerze się uśmiechnęła.

Najlepszy w przeprosinach to on nie jest.

Podbiegłam do blondynki i mocno ją przytuliłam.

-Dziękuję, bez ciebie by mnie tu nie było.

-Nie ma sprawy. Jestem zawsze z tobą - puściła mi oczko.

Nico wziął mnie na stronę.

-Przepraszam - wyszczerzyłam się do Solace i odeszłam razem z czarnowłosym.

Rozejrzał się i wrócił wzrokiem do mnie.

Powoli nachylił się w moją stronę, zakładając mi włosy za ucho. Złożył delikatny pocałunek na moich ustach, który po chwili przerodził się w zażartą wymianę śliną.

Oderwał się po jakimś czasie, szybciej oddychając.

-Tak bardzo tęskniłem.

-Ile mnie nie było?

Nico złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą.

-Dzień - mruknął.

-Tylko? Czułam się, jakby nie było mnie rok - zmarszczyłam brwi.

-Ja się tak czułem. Jakbyś zniknęła na wieczność.

-Oh, przestań się podlizywać.

-Nie muszę - uśmiechnął się cynicznie.

Zaprowadził mnie na brzeg jeziora.

-Od tego się zaczęło - szepnęłam.

-Popływajmy - zaczął zdejmować buty i resztę ubrań.

Został tylko w spodenkach.

Sama się rozebrałam, zostawiając tylko stanik i majtki.

Weszliśmy na wysoką skałę.

-Zacznijmy jeszcze raz. Od początku - stanęliśmy na krawędzi.

Było za wysoko.

-Nie. Nie chcę jeszcze raz. To nie jest koniec. To dopiero początek - bez zbędnego słowa ropędziłam się i skoczyłam do wody.

Poczułam, jak di Angelo ląduje obok mnie.

Złapałam go za policzki i przyciągnęłam do siebie, wpijając się w jego usta.

Pod wodą. Tą czarną wodą.

To nie jest koniec. Nigdy nie będzie. To jest początek. Początek nowej ery. Ery życia.

—•—

Kontynuacja Black Sea.

LittlePsychopath2104