The lifeguard

Deel 1

10 juli vertrok ik met mijn ouders en 19-jarige broer Dario op vakantie. We gingen naar de Vendee in Frankrijk: een mooie plaats aan de kust in ongeveer het midden van de kustlijn. De autorit duurde een 9-tal uren, inclusief stops. Mijn vader reed bijna heel de tijd. Mijn broer - die zijn rijbewijs nu bijna een jaar heeft- en mijn moeder namen elk een klein uurtje het stuur over. Ik daarentegen had niets te doen. De tijd heb ik gevuld met lezen, muziek luisteren en voornamelijk buiten kijken. Enkele banen herkende ik aangezien we ieder jaar naar Frankrijk gaan. We gaan nooit 2x naar dezelfde plaats, wat ik enerzijds jammer vind. Maar anderzijds leer je op deze manier wel nieuwe plaatsen en mensen kennen.

In de namiddag kwamen we toe op de camping. Het was er mooi en verzorgd en we werden er hartelijk ontvangen. De camping ontstond uit multisportterreinen, een groot zwembad (binnen en buiten), een restaurant, bar, een winkeltje en honderden 'huisjes'. Echte 'huisjes' kan je het echter niet noemen. Het zijn een soort van grote caravans die vast op de grond staan. Veel plaats heb je er niet, maar het is er op zich wel gezellig. Het is denk ik het 5de jaar dat we naar een camping gaan. Van de vorige jaren weet ik dat er veel jongeren zijn en dat je er makkelijk vrienden kan maken. Waardoor je vakantie toch wel beter wordt.

We installeerden ons in het blauw-witte huisje met nummer 572 en gingen eens rond op de camping. Veel jongeren zag ik er niet lopen, het merendeel waren kinderen. Ik keek naar de nummerplaten op de auto's. In tegenstelling tot de vorige jaren waren er amper Nederlanders en Belgen. De camping werd overgelopen door Fransen en Ieren. In de buurt was er een overzetboot vanuit Ierland, waardoor ze toestroomden op de camping. Ik was een beetje teleurgesteld.. vrienden maken zou niet zo makkelijk gaan als ik dacht. Ik spreek best vlot engels en mijn frans is niet rampzalig, maar je merkt toch dat de nationaliteiten elkaar opzoeken. Een vlot gesprek zal ik met een fransman niet echt hebben.

Onze buren hadden allemaal jonge kinderen. Enkel een paar huisjes verder waren er 2 Franse jongens. Ik vermoedde dat ze tussen de 15 en 17 waren. De oudste van de 2 had een opmerkelijk kapsel: het onderste deel van zijn haar is kort en het deel vanboven ontstond uit vlechtjes.  Hoe raar het ook klinkt, het stond hem niet slecht. Ze hadden allebei een best mooi gezicht. Toen ik hun passeerde lachte ik eens, maar veel deden ze niet terug.

Die avond ging ik naar de bar, waar een podium voor stond. Elke avond was er een show en er waren 9 animatoren die overdag verschillende activiteiten verzorgden. De activiteiten varieerden van dartstoernooien tot aqua zumba en veel andere dingen. De show van die avond was echter niet echt spectaculair. Van 8 uur tot half 9 was het een minidisco. Dit was dus bedoelt voor kleine kinderen om de dansjes mee te volgen met de animatoren. Daarna waren er Braziliaanse danseressen, maar na een halfuurtje had je dat ook wel gezien. Rond half 9 ging ik naar het multisportterrein, waar de jongeren savonds meestal samenkomen. Echt veel van mijn leeftijd zag ik er niet. Een paar Franse jongens, inclusief de 2 jongens van iets verderop. Maar iemand die er aanspreekbaar uit zag vond ik niet. Terug in het huisje loste ik wat puzzelboekjes op, net zoals de anderen van mijn gezin. Rond 11 uur gingen we slapen in de kleine, smalle bedden.