Ruhumun Gözyaşları

KİMİN VAR Kİ

Kimi bekliyorsun hala,

Evinden kitaplarından uzakta mısın

Arada bir telefon et kendine

Kendine mektuplar yaz yanıt beklemeden

Kartlar gönder kendine her gittiğin uzaklardan

Sevgilim diye başlayıp öperim diye biten

Senin senden başka kimin var ki arasın

İnince trenden ya da uçaktan yalnızlığın

Sevinçle karşıla yanlızlığını garlarda hava alanlarında

Ayrılışlarda da sarılıp öpüş yanlızlığınla

Ugurla kendi kendini dönüşsüz yolculuklara

Bekle kendini uzak yolculuklardan dönersin diye

Senin senden başka kimin var ki beklesin

İçki masalarında bir başına mısın

Kendinleysen yetmelisin kendine

Çoğaltıp yanlızlığını konuş bir çok kendinle

Kaldır içki bardağını kendi şerefine

Ağlaşarak gülüşerek tartışarak kendile

Senin senden başka kimin var ki bulasın

Düşmanlarının saldırılarından yuvarlandıkça yerlere

Tutup kendi saçlarından kaldır kendini

Seni sana bildirecek kimsen yok başka kendinden

Ölünce senin bile haberin olmayacak öldüğünden

Haber ver kendine ki öldüğünü bilesin

Kimin var ki senin sana öldüğünü söylesin

Kendi kendinin hem konuğu hem ev sahibisin

Zamanın varken ağırla kendini sarılıp öperek

Biliyorsun nasıl olsa yakın o gelecek

Kimileri diyecek

Daha şimdiden sev kendini sev kendini SEV

Kimin var ki senin seni senden başka sevecek.

#Aziz NESİN

Son cümlesini bir daha okudum.

Bir kere daha.

Ve bir kere daha...

Benliğime kazımak ister gibi tekrarladım zihnimde. Ama bir saniye bu doğru bir cümle sayılmaz. Evet kimsem yok beni sevecek. Ama benden başka... Yanlış. Doğrulara zerre kadar yer vermeyecek kadar yanlış hem de. Zaten kimsenin beni sevmesini istemeye hakkım yok ama kendimi sevmeye hiç hakkım yok. Ben kimim ki. Ben kimdim ki?

Anahtar sözcükler beynimin salonuna girmeye çalışıyorlardı ama buna asla izin veremezdim. Onlar hatırlamak istemediğim, beni anlatan terimlerdi. Beynimin muhafızlarının dayanacak hali kalmamış gibiydi. Anahtar sözcükler beynimin içinde tepinmeye başladılar.
Uğursuz.
Beceriksiz.
Gerzek.
Sürtük.

Son darbeyi yapmak üzere daha fazla yükseğe zıplayarak hızla aşağı çarptılar.

Hiç.

İçimde uzun zamandır üstünü örttüğüm acılarım sızılarını arttırdı. Ah evet sızlamaya başladı demek yanlış olurdu. Onlar hiçbir zaman kabuk tutmamış yaralarımdı. Artık eskisi gibi kanamıyorlardı gerçi ya da bana öyle geliyordu, bilemiyorum. Onlarla yaşamaya o kadar alışmıştım ki sanki bedenimden, ruhumdan birer parçaydılar. Olmasalar olmayacaktım sanki.

Hayır hayır şuan ağlamıyorum. Ben ağlamam zaten. Yanlış.

Yalnış bir cümle daha.

Hayatım da doğru olan bir şey yok zaten. Düzeltiyim. Ben ağlamam değil, benim gözlerim ağlamaz. Ağlayan şey ruhum. Benim ruhum ağlar sessiz hıçkırıklarıyla. Gözyaşlarını da akıtırlar.Onlar da gider yaralarımı sızlatırlar. Sızlatan sadece gözyaşları değildi.

Onlar benim "Ruhumun Gözyaşları"ydı sızısı hiç dinmeyen...