Jane Quinlynn Maxwell.
'Dus daarom zit je hier?' Lana keek mij met grote ogen aan, 'Uh ja eigenlijk wel' mompelde ik. 'Kan je mij vertellen hoe je van het spoor bent af gegaan?' Iiever had ik er niet meer over, maar praten helpt vertelde Lana mij. Lana was een psychologe van mij maar ook een vriendin van mij geworden, ze is er voor mij geweest sinds ik in deze gezamelijke huis zit voor mensen met psychische problemen. 'Nou...'
'NIET DOEN!!' ik hoorde geschreeuw om me heen, maar ik negeerde het, dit was mijn einde. 'MEISJE WEG DAAR!' nee, ik ga niet weg.
Ik hoorde hoe de trein zijn vaart maakte dichterbij naar mij, ik hoorde de electrischetijdskabels lawaai maken, de trein was bijna bij mijn lichaam.
'ALSJEBLIEFT GA WEG DAAR!' ik opende mijn ogen en zag de lichten van de trein, het is bijna gedaan. Ik sloot mijn ogen weer, en ik hoorde de trein heel dichtbij. Ik voelde iets mij vastpakken rond mijn middel en trok mij mee. Ik opende mijn ogen en zag groen om me heen, varens, brandnetels bomen en onkruid. Ik zag recht voor mij hoe de trein door reed over de spoorwegovergang. 'Godverdomme!' riep ik, 'godver, kut, NEEE' ik begon te schreeuwen, te gillen alles bij elkaar. 'Meisje, alsjeblieft blijf rustig' Dezelfde stem die naar mij riep hoorde ik nu naar mij fluisteren. 'Waarom doe je dat nou godverdomme!' riep ik kwaad naar de, jongen, man, idioot. 'Niemand verdient het om dood te gaan', 'IK WEL!', 'nee jij ook niet, niemand!', 'Jij kent mij niet eens, laat me met rust, wie ben jij, ga weg!'. Wie is die mongool?
'Dus wie was dat?' vroeg Lana, 'Dat was diegene die mij hier heen bracht, sindsdien heb ik hem nooit meer gezien' mompelde ik. Ik heb hem nooit kunnen bedanken. Hij heeft nooit meer contact opgenomen. Verdwenen uit het niets. Alles wat ik van hem weet is zijn voornaam. Hij had mij meegenomen naar zijn huis, mij schone droge kleding gegeven, zijn badkamer aangeboden, eten gemaakt. Maar wat hij niet wist, is dat ik nog steeds een verslaafde was. Ik had het niet nodig voor mijn gevoel. Een paar dagen later ben ik hier heen gebracht. Ik wist verder niks van hem, alleen zijn naam. 'Wil je weer contact met hem?' vroeg Lana, 'Ja, ik wil hem kunnen bedanken, voordat ik hieruit mag' knikte ik. 'Wat weetje van hem?' vroeg ze, 'Ja, alleen zijn naam' mompelde ik weer. 'Dat is niet veel, maar wat is zijn naam?' ze schreef alles op, in elk gesprek schreef ze altijd wat op. 'Harry'.
(Schuingedrukte tekst is een herinnering.)
