My first and last 😉

Κεφάλαιο 5 : Σε θέλω !

(Σκέψεις του Daesung)

Μου είχε λείψει πολύ η Alice  και αποφάσισα να την πάρω τηλέφωνο να δω τι κάνει ... Όταν το απάντησε ξαφνιάστηκα ! Δεν ήταν η φωνή της Alice αυτή ...

? : Παρακαλώ ?

D : Με συγχωρείτε , η Alice ?

? : Ποιός τη ζητεί ?

D : Daesung ... Συγγνώμη ποιός μιλά ?

(Σκέψεις του Jisung)

Τι θέλει να της πει αυτός ? Βέβαια δεν ήθελα να του πω το όνομα μου διότι ήμουν σίγουρος ότι η αντίδραση του δεν θα ήταν καλή αλλά του το είπα ...

J : Jisung-

D : Τι κάνεις εσύ με το τηλέφωνο της στα χέρια σου ?

J : Κοίτα-

D : Έρχομαι εκεί τώρα ! Που είστε ?

J : Σιγά μη σου πω ...

D :  Άκου καλά-

Και τότε του το έκλεισα στα μούτρα ... ήρθε ο γιατρός και μου είπε ότι μπορούμε να φύγουμε και να πάμε σπίτι ... αλλά , που ήταν η Alice ?
Ξαφνηκά ακούγετε ένας θόρυβος ... μένω με την απορία στο βλέμμα και βλέπω ... μόλις είχε βγει απ'το αποχωρητήριο ...

J : Καλά ανησύχησα που ήσουν  ...

Α : Μου έπεσε βαρετό το φαί του νοσοκομείου ...

J : Μπορούμε να φύγουμε είσαι έτοιμη ?

Α : Ναι ...

J : Αυτή τη φορά θα περάσουμε πρώτα απο ένα studio κάποιου φίλου μου ...

(Σκέψεις της Alice)

Κατάλαβα ότι μιλούσε για το δικό του studio ... είναι και αυτός στο θέατρο ... άστα ...

Α : Γιατί δε μου το είπες ποιό νωρίς ότι έχεις δικό σου studio ?

Κοίταξε κάτω αμίλητος , έπιασε τη βαλίτσα με τα ρούχα που μου είχε φέρει και πήγαμε στη στάση του λεωφορείου και περιμέναμε ... μετά από λίγο βρισκόμασταν στο studio απ'έξω μόνο που μας περίμενε μία έκπληξη ...

J : Δεν το πιστεύω ...

Το studio ήταν διαλυμένο ...

Σταμάτησε να περπατάει του έπεσε η βαλίτσα απ'το χέρι , τα μάτια του έδιναν μάχη για να μη κλάψουν , έπεσε στα γόνατα έσκυψε το κεφάλι και τελικά δάκρυσε , ήταν σαν να καταρρέει ... τον πλησίασα και τον αγκάλιασα ...

J : Φύγε ...

Α : Γιατί κάνεις έτσι ? Μπορεί να διορθωθεί-

J : Είμαι σίγουρος πως ο φίλος σου το έκανε αυτό ...

Α : Ο Daesung ? Αποκαλείτε-