Harry
Wracam do domu mokrymi od deszczu uliczkami Londynu. Miałem w pracy trudny dzień i nie mogę przestać o tym myśleć.
Wchodzę do domu i czuję zapach jedzenia, rozchmurzam się na samą myśl o obiedzie zrobionym przez Mionę.
- Wróciłem.
Hermiona zchodzi po schodach i przytula się do mnie. Uśmiecham się i odwieszam mój płaszcz na miejsce.
- Byłaś w pracy?- pytam i patrzę na jej mokry płaszcz.
- Tak, ale tylko zanieść papiery. Zrobiałam obiad. Chcesz?- Uśmiecha się.
- Pewnie, że tak.
Rozłożyłem talerze i razem zjedliśmy posiłek.
- Nie powinnaś pracować i gotować. Jesteś w ósmym mięsiącu.- Patrzę na nią poważnie.
- Harry, ciąża to nie choroba.
Nie będę chodziła już do pracy, ale siedzieć w miejscu też nie potrafię.- Uśmiecha się do mnie wesoło.- Wiedziałeś o tym odkąd mnie poznałeś.
- No dobrze, ale do pracy już nie chodź, proszę cię.
- Jutro zaniosę ostatnie dokumenty i robię jak mi każesz.
- Mogę dostarczyć je za ciebie. Poza tym wiesz, że nie musisz pracować.- Mrugam do niej.
Nie odzywa się do mnie i udaje obrażoną.
- No dobrze, już dobrze.- Mówię i uśmiecham się do niej.
- Chodźmy do parku, już przestało padać.
- Masz za dużo energii Mionka.- Przytulam się do niej.
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Hermiona
Idziemy parkową alejką trzymając się za ręce. Cieszę się że mam takiego męża i że wszystko się między nami układa.
- W weekend pojedziemy po łóżeczko dla dziecka.- Ekscytuje się Harry.
Nie poznaję tego wielkiego czarodzieja.
- Spokojnie, nie musisz się tak ekscytować.
Całóję go w policzek i z uśmiechem patrzę w jego oczy. Chciałabym, żeby dziecko miało oczy po nim.
- Chcę żeby wszystko było idealne.- Rumieni się.
- Będzie idealne. Musi być.
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Proszę o komentowanie i poprawianie błędów. Jest to moje pierwsze opowiadanie.
Nie wiem czy pisać je dalej, dlatego proszę o odpowiedzi.
