Close as strangers || Ashton Irwin

07. Ashton

Eindelijk zit ik in het vliegtuig terug naar huis, op dit moment heb ik gewacht. Niet dat het niet leuk is met de jongens, heel leuk zelfs. Ik wou dat ik mijn familie gewoon mee kon nemen op tour maar dat kan natuurlijk niet. Calum en Mikey slapen al, en we zitten net een half uur in het vliegtuig. De enigste die nog klaarwakker zijn, zijn Luke en ik. Ik zie aan Luke dat hij ook aan het denken is, ik vraag me af waar hij aan denkt. Het enigste waar ik aan denk, is het moment dat ik mijn moeder verras met mijn thuiskomst. Ze weet wel dat ik deze week thuiskom, maar ze weet niet precies welke dag, dat is het leukste. Ik ben tegelijk ook bang om thuis te komen, bang om Alyssa onder ogen te komen. Ik besluit langs Luke te gaan zitten. Hij is aan het appen, ik kijk op zn telefoon en zie dat hij hartjes stuurt naar een Ally, en Ally naar hem. 'what the fuck man, waar ben je mee bezig? Je weet hoe leuk ik haar vind en dan ga je haar extra proberen te versieren? Wat een rotstreek van je!' schreeuw ik boos tegen Luke. 'Waar ik mee bezig ben? Ik ben bezig om contact te maken met mijn beste vriendin, I don't care dat jullie exen zijn. Jij bent net zo'n goede vriend van mij als zij mijn vriendin. Ik heb al extra de hele tour bijna niet met haar gepraat enzo, extra voor jou. Dit is de eerste keer dat ik haar weer echt spreek.' nog voordat ik terug kan praten, stopt hij oordopjes in zijn oor en hoor ik keiharde muziek van green day door de oordopjes. Fuck, het ook nog verknald bij mijn beste vriend. Ik ben echt een zielig geval, hoe kan ik jaloers zijn? Ik weet dat ze beste vrienden zijn, dat zijn ze al sinds de kleuterschool. Ik kijk op mijn telefoon of ik berichten binnen heb, maar helaas, niemand heeft mij gemist. Ik voel mijn ogen zwaar worden en dicht vallen..
'Ashton, slaapkop word wakker! We zijn thuis !!!!!!!!!!!!' schreeuwen Cal en Mikey in koor, zonder Luke..maar goed, we zijn thuis! Eindelijk is het zo ver. Het zal niet meer lang duren totdat ik mijn moeder, broertje en zusje weer in mijn armen kon sluiten. Eerst moeten we nog een uur met de trein voordat we echt thuis zijn. Calum komt langs mij zitten en Michael gaat langs Luke zitten.'Wat is er tussen jou en Luke?' 'Nee niks, gewoon een meningsverschil.' 'Komt het nog goed?' 'Tuurlijk komt het goed, alles komt altijd goed!' Er verschijnt een glimlach op het gezicht van Calum. Calum haat het als mensen om hem heen ruzie hebben, hij is dat soort jongen wat alles probeert uit te praten en zn best doet om iedereen goed te laten voelen. Velen vinden hem daarom schattig, en eerlijk gezegd, ik vind het ook wel lief, en ik ben geen gay. Ik besef nu pas, dat ik deze 3 geweldige jongens de komende 3 weken minder zie dan normaal, veel minder. Ik heb geen zin om met ruzie uit elkaar te gaan, dus ik zeg tegen Calum dat ik even ga lopen. Ik kijk naar Luke, die verveeld uit het raampje kijkt. Ik sta op en ik loop richting Luke, Michael staat op en ik ga op de plaats van Michael zitten. 'Sorry mate, ik was gewoon jaloers op jullie vriendschap, ofja niet jaloers, maar het doet pijn dat jullie zo praten, omdat Ally en ik ook ooit zo zijn begonnen. En ik lijk misschien nu een watje, maar ik mis haar als een gek. Ik kan haar maar niet vergeten, ook al weet ik dat zij allang verder is.' zeg ik zachtjes. Luke begint te grijnzen. 'Iedereen ziet dat je haar mist. En denk je echt dat ik boos op je was? Ik wou gewoon heel even dat je een pauze nam en tijd nam om rustig na te denken. Dat is waarvoor vliegreizen gemaakt zijn, buiten je naar A en B te brengen. Ik en Ally zullen nooit wat krijgen Ash, daar zijn we al te lang bevriend voor.' Ik kijk Luke met een big smile aan, hoe kon ik denken dat hij boos was? Hij is mijn beste maatje. Het uur is voorbij gevlogen, het is tijd om uit te stappen. Omdat we alle 4 een andere bus moeten nemen naar ons huis, besluiten we eerst nog even goed afscheid te nemen. Ook al zouden we elkaar toch nog vaak blijven zien, het zou toch een stuk minder zijn. We geven elkaar een dikke knuffel, en dan moeten we snel onze bus pakken voordat we de bussen missen. 
Ik kan niet stoppen met denken aan Alyssa, ik kan niet begrijpen hoe ze me dat ooit heeft kunnen aandoen..ik voel mijn ogen langzaam nat worden. Echte tranen komen er niet uit, het is meer mijn hart dat overgiet..