I NEED YOUR LOVE [One Shot] ✅

EYES, NOSE, LİPS

Solgun gözlerine bakıyordum. O kadar çaresiz duruyordu ki yinede yardım edemiyordum bu beni deli ediyordu. Ona yardım etmek, onu tekrar gülerken görmek çok isterdim. Bana umutla bakan gözlerine sahte  bir gülüşle bakıyordum.  Ellerini tuttum. "Merak etme düzeleceksin ve yine benimle beraber olacaksın,  seni seviyorum bebeğim. " alnına eğildim tüm sevgimle bir öpücük kondurdum.

Odaya doktor girdi, "Bay Chanyeol yanıma gelebilir misiniz?" kafamı evet olarak salladım, sevgilimin ellerini ne kadar bırakmak istemesemde bırakıp doktorun yanına gittim.

"Yakın zamanda kalp bulunmazsa durumu daha da ciddileşicek. Sonu ölüme kadar gidebilir." duyduklarım kalbimi delip geçmişti.  Benim sevgilim, biricik meleğim ölücek miydi? Ben buna asla izin veremem onu yaşatmak istiyorum kokusunu tekrar içime çekmek istiyorum. "P-peki doktor kimseyi bulamadınız mı?" Doktor umutsuz yüz ifadesi takılıyordu. "Arıyorum, ben gerçekten arıyorum ama bulamıyoruz.  Kimsenin sağlıklı bir kalbi yok özür dilerim son zamana kadar bekliyeceğiz." Dizlerimin üzerine çöktüm, benim meleğim hiç mi kurtulma şansı yoktu.  Doktor beni teselli eder gibi elini omzuma koydu. "Ben gerçekten denedim, özür dilerim. "

Hastane yatağında uzanan sevgilimin yanına döndüm, son günlerimizi yaşayacaktık. Son.

Doktorun izin vermesiyle evimize gelmiştik yine. Bu günleri, son günleri olduğunu bilmiyordu benim meleğim.

"Aç mısın Aşkım ?" alnına masum bir öpücük kondurdum. Onun, bana verdiği huzurla yaşıyordum sanki. "Sen mi yapacaksın?"  kafamı salladım.  "Sen yapacaksan tabi ki yerim." ben mutfağa giderken prensesim odaya gidiyordu. Onu arkasından izlemek bile beni kendimeden geçmeme neden oluyor.

Mutfakta hazırladığım tavuklu sadviçleri yanına götürdüm. Beraber yaptığımız herşey çok değerli anlarımızdı. Onu asla unutmak istemiyorum.

Sandviçleri yerken yanaklarımın ıslandığını hissettim. Sevgilim beni ağlarken görmemeliydi. Hemen ellerimle gözlerimi sildim ama çok geçti ağladığımı görmüştü. Elinde ki sandviçi tabağına koydu yanıma yaklaştı. O minik ellerini ellerimde birleştirdi, gözleri gözlerime bakıyordu. "Neden ağlıyorsun?" sahte bir gülüşle geçiştirmeye çalıştım ama cevap istiyordu. Ona yalan söyleyemiyordum. "Ben...ben sadece seni bırakmak istemiyorum. Sana yardım da edemiyorum bu beni deli ediyor. Seni çok seviyorum,sensiz ben yapamam.Seni gerçeken gerçekte-" yine aynısını yapmıştı; her zaman yaptığı gibi beni susturmak için dudaklarını dudaklarımda birleştirmişti. Gülümseyerek geri çekildi. O tatlı dudaklarının tadına bir daha bakamiyacaktım, özliyecektim,kokusunu içime çekemicektim ama daha da önemlisi artık hayatta olmicakti. 

Gözlerine,burnuna ve dudaklarına tüm sevgimle bir kez daha öpücük kondurdum. "Seni seviyorum. Beni unutma olur mu Aşkım?" narin sesiyle bana seslenmişti, seni unutmak mümküm değil ! Dudaklarını bir kez daha öpücük kondurdum. Kafamı evet der gibi salladım. Alnımı alnına yasladım. Aramızda mesafa yok kadardı. Elleriyle dudaklarımdan geçiyordu. "Seni çok özliceğim." her sözüyle beni daha da kötü yapıyordu, o da biliyordu ölüceğini.Biliyordu. Ama mutluydu...

"Beni burada bekliyeceksin değil mi? Geldiğimde ilk seni görmek istiyorum." hastane yatağında yatıyordu kalp bulunmuştu. Ameliyat için hazırlanıyorlardı. Narin ellerini yüzüme yaklaştırdı,gezdirdi. "Seni seviyorum." dedi ona yaklaşım gözlerinden,burnunda ve dudaklarında öptüm. "Bende seni seviyorum." son kez alnından öptükden sonra doktorlara bıraktım. 

~.~.~.~.

Ameliyattan çıkmıştım doktor son kontrolleri yaptıktan sonra evime gidebileceğimi söylemişti. Ameliyattan çıktığımda ilk onu görmek istediğimi söylemiştim ama yoktu. Hastanede ki işlemler bitince orada bulunan tüm eşyalarımı topladım, artık evime,evimize gidebilirim. Geliyorum aşkım sana tüm sevgimi bir kez daha vericeğim.

"Chanyeol! Aşkım ben geldim!" 

"Chanyeol!" 

Odamızın kapısını zorlukla açtım, kapının arkasında bir koli vardı içini açtım. Bir zarf ve Aşkım la olan anı fotorafları ve bana aldığı hediyeler. Bu his gerçekten güzeldi, mutluydum. Çalışma masasının üzerinde bir beyaz zarf vardı. Fazla zaman kaybetmeden o zarfı alıp yatağımıza uzandım. Zarfı okurken aynı zamanda Chanyeol'ümün kokusunuda içime çekebilirim.

"Merhaba Birtanem

     Ameliyattan sonra beni göremedin, umarım üzülmemişsindir. Artık hep senin içinde olucağım. Doktorlar kalp bulamamışlardı daha fazla beklersem eğer,sen ölücek bu dünyadan göçüp gidicektin. Belki senin kokunu bir daha çekemiceğim, seni öpemiyeceğim, sana sarılamayacağım ama her zaman yanında olucağım. Ben yaşamasam bile en azından sen yaşamalısın. Seni ölümü göze alıcak kadar çok seviyorum. Umarım beni hiç unutmazsın. Seni seviyorum.

                                                                                                  Chanyeol"

Kalbini bana mı vermişti, bunu yapmamalıydın. Senin bunu yapmana gerek yoktu. Canım hiç olmadığı kadar daha çok acıyordu şimdi.  Hayatımın bir parçasını kaybetmiştim. Onun yastığına sarılıp bir daha bırakmak istemiyorum...