Çok güzel bir gün...Bu güneşli günde (aşırı sıcak) yapılabilecek en güzel şeyi yapıyoruz.Ormanın derinliklerinde okulca piknik yapıyoruz.Sofra bezinin üstünde krallara layık yemeklerimizi yiyoruz.Birdenbire hava kötüleşmeye başlıyor ve kovalardan boşalırcasına yağmur yağıyor.Öğretmenimiz Bayan Redbörn kalkmamızı söyledi.Herkes hipnoz olmuş gibi anında söylediğini yaptılar.Herkes sıraya girdi ama ben birazcık uyuşuk olduğumdan en son kalktım. Ama suç bende değil , bu güzel yeşilliğin içinden insan ayrılmak istemiyor.Ben tam hayallere dalarken bir ses beni hayallerimden ayırdı.Bu ses: Hadi Emily! Herkes kalktı ,sadece sen kaldın!!Ben de hemen toplanıp otobüse doğru yürümeye başladım.Ama bu orman da içime sinmeyen bir şeyler var.Ormanın derinliklerinden sesler geliyor.İçimden bir ses oraya gitmemi söylüyor.Ve ben her zaman içimden gelen seslere güvenirim.Ama ya kaybolursam? Bi şey olmaz ya....O sesin nereden geldiğine bakarım sonra hemen gruba yetişirim. Evet evet.Haklıyım.İşte gidiyorum. Hayıır!! Yağmur küvetlerden boşalırcasına yağıyor.Ekibe geri dönmeliyim.Aa!Ekibi göremiyorum.
Ne yapmalıyım?
Etrafa bakınıcam. Oradaki de ne!
