Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
the story never ends- lauv
Kapıdaki gürültüyle aralamıştım gözlerimi. Birisi veya birileri kapıyı kırmak istercesine savuruyordu yumruklarını. Yüksek sesli söylenmeler eşliğinde yataktan kalkarken, bunun söylenme değil ismimin çağırılması olduğunu fark ettim. Beraberinde nidaların kaynağının ev sahibim olduğunu da anlamıştım pek tabii.
Korkulu ve kuşkulu bir şekilde yaklaştım kapıya. Ölesiye korkuyordum ondan. Fakat biliyordum ki kaçmak fayda değildi. Zar zor kulba giden elim saniyelik tereddütün sonunda açıvermişti kapıyı. Bağırmaktan ve sinirden kızarmış bir ev sahibi duruyordu karşımda. "Sorumsuz kız! Daha bir kapıyı bile açamayan birine evimi açtım ben, şu hale bak!" ardı ardına sıraladığı cümleleri kulağımı tıkama isteği uyandırmıştı bende. "Sanki bedavaya açtın, parasını ben ödüyorum..." diye mırıldandım çekingence. Duymasını istemiyordum, yine azar işitecektim çünkü.
"Ne dedin sen? Parasını sen mi ödüyormuşsun?! 3 aydır kira ödediğin yok bir de söylenme hakkı buluyor kendinde. Keyfe bak yahu, şimdiki gençler okumak yerine pişkinlik yapıyor anlaşılan. Bana laf yetiştireceğine part time bir işe girip çalışsaydın şimdiye kiramı öderdin." Anlaşılan şans yine benden yana değildi. Her zamanki gibi. Aptal sözler duymak için fazla erken bir saatti fakat ben yine de mahcuptum. Çünkü söylediklerinin bir kısmında haklıydı. Kirayı ödeyemeyecek kadar acizdim işte, hayatımda hiçbir şeyin yolunda gitmediği dönem tam olarak buydu.
"Şey..." dedim çekingence. "Elime para geçtiğinde hemen öde-" dememe kalmadan sözüm kesilmişti sinirle. "Evet ödeyeceksin, buna kesinlikle inanıyorum. Tıpkı 3 aydır inandığım gibi!" O an yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Kötü hissediyordum kendimi. Aşağılanmak kötü hissettirmişti. Belki de söylediklerinin doğru olmasıydı böyle hissettiren. Yine de iyi değildi işte. "Bugün evi boşaltıyorsun. İtiraz etme hakkın yok. Derhal defolup git burdan" dedi birden. Yere eğdiğim başım panik içinde doğruldu. Gözlerimi kırpıştırdım birkaç defa. Çünkü en son isteyeceğim şey başıma gelmişti ve bu benim için bir yıkımdı resmen.
