adopted by a Werewolf

|01|

'Waarom ben je nu alweer weggestuurd?' vraagt de directrice van het weeshuis boos aan mij, alsof ik er wat aan kan doen dat geen enkel gezin mij langer dan een maand kan verduren. Ik had trouwens ook niet in dat gezin willen zitten, die man vond me op het eerste moment al te druk. 'Laat ook maar, ga gewoon naar je kamer toe.' maakt de directrice haar zin af. Eindelijk zie ik Layla weer. Ze is mijn beste vriendin, ook gelijk mijn enige. ze zit nu ongeveer drie jaar in het weeshuis. ik zit al sinds mijn tweede hier, al bijna veertien jaar. In die veertien jaar is er nog nooit een gezien geweest die mij kon uithouden, ''ik ben gewoon te druk'' volgens de gezinnen waar ik in heb gezeten. Ik loop richting de slaapzaal, hopend dat Layla daar is. Ik heb echt zin om haar weer te zien. Ik heb haar gemist in de tijd dat ik in het pleeggezin zat, ook al was het maar twee weken.

Als ik bij de slaapzaal aankom zit er een ander meisje op Layla's bed. 'wie ben jij?' vraag ik aan het meisje. Hoezo zit ze op Layla's bed, en waar is Layla? 'Ik ben Rowan, wie ben jij?' vraagt ze. Rowan heeft lichtblond haar, bijna wit en bruine ogen die heel mooi passen bij haar blonde haren. In tegenstelling tot haar witte haren heb ik vuurrood haar tot mijn middel, ik heb een groen oog en een blauw oog. wat ook veel vragen wekt bij de meeste mensen. 'Ik ben Izzy. weet jij waar Layla is? En waarom zit je eigenlijk op haar bed?' vraag ik aan Rowan. Ze kijkt me vragend aan. 'Wie is Layla? en ik kreeg dit bed aangewezen toen ik vorige week overgeplaatst werd.' Is Layla geadopteerd? Neeeeeeeeeee. Weg is mijn beste vriendin. gelukkig heb ik haar nummer. niet dat ik zelf een telefoon heb, maar goed. 'Zou jij me misschien een beetje kunnen helpen met hoe het hier werkt? De andere meisjes negeren me de hele tijd.' zegt Rowan. Ik ken het probleem dat ze heeft. Dat hebben alle nieuwe meisjes, ik was twee toen ik hier kwam dus daar heb ik geen last van gehad. De oudere meisjes vonden mij schattig (ben ik niet, grrrr) dus hoorde ik er gelijk bij. De nieuwe meisjes mocht ik niet, dus had ik mijn eigen groepje met ''nieuwe'' meisjes. Het probleem is dat omdat ze ''nieuw'' zijn, ze sneller geadopteerd worden. 'Tuurlijk, maar hoe wist je dat ik hier al langer zit?' vraag ik, waarschijnlijk is het wel te merken aan mijn gedrag, maar ik ben nieuwsgierig hoe Rowan er achter is gekomen. 'Hoe je vroeg waar Layla was er waarom ik op haar bed zat, en Nika zei dat ik naar jou toe moest gaan. Dat je over een paar dagen weer hier zou zijn.' Nika is de ''leider'' van de andere meisjes, ze is hier gekomen toen ze zes was. Ze was toen de een na jongste, ik was toen vijf. We mochten elkaar gelijk niet. 'heb jij een telefoon?' vroeg ze aan mij. helaas heb ik die niet. Ik heb wel een hele stapel met telefoon nummers. 'nee, ik heb alleen een Ipod, ik weet het, hij is oud. Nu kan ik tenminste muziek luisteren.' zeg ik, het is waar. De meeste kinderen hebben als ze hier komen een telefoon, ik niet. Je geeft een twee-jarige ook geen telefoon. De Ipod heb ik gekregen van een familie die me adopteerde toen ik dertien was. Ze hadden hem nog over dus ik mocht hem mee nemen. 'Zal ik jou dan in ieder geval mijn nummer geven?' vraagt ze, het is wel handig om dat te doen. Vandaag is het zondag, waarschijnlijk komen over een paar uur weer gezinnen die een kind willen adopteren. 'Ja, dat is wel handig. Vandaag is weer een kans voor jou om geadopteerd te worden.' zeg ik. 'hoezo niet voor jou?' vraagt Rowan. De directrice zet me waarschijnlijk zoals altijd achteraan en als mensen mij willen raad ze mij af. 'ik zit hier al sinds mijn tweede, ik ben ''te druk'' volgens de meeste mensen die mij kennen. De gezinnen die mij adopteren houden het vaak niet langer dan een week met mij uit. Het langst dat ik bij een gezin heb gezeten is een maand.' zeg ik, en dat was dan gelijk ook de uitleg over de helft van mijn leven.

'Maak je klaar! over een uur komen er een paar gezinnen die zoeken voor een dochter om te adopteren!' schreeuwt de directrice door het gebouw, er zitten hier alleen maar meisjes. gelukkig. Anders was daar ook nog gedoe over gekomen. 'Hier is mijn nummer, maar wat bedoelt de directrice?' vroeg Rowan. haar nummer stop ik in mijn kussen, ik verstop al mijn spullen in mijn kussen, daar kijkt niemand. Dankzij haar vraag kan ik gelijk beginnen met uitleg over het weeshuis. 'We moeten er op ons best uitzien voor de mensen die komen, om meer kans te maken om geadopteerd te worden.' zeg ik en ik draai me om, mijn bed staat naast dat van Layla, of... nu is 'ie van Rowan. In ieder geval pak ik mijn koffer en haal mijn haarborstel eruit. Meer ga ik ook niet aan mijn uiterlijk doen, maar goed. 'mag ik jouw haar vlechten?' vraagt Rowan. Ik geef haar een knikje als antwoord en gelijk springt ze op mijn bed en gaat achter me zitten. Misschien heb ik eindelijk iemand gevonden die bijna net zo druk is als mij. let op! Ik zei bijna, belangrijk detail.

Ik loop samen met Rowan naar beneden, ik heb nu een dutch braid in mijn haar. We hebben niet meer zo veel tijd om beneden te komen. In andere woorden, we zijn te laat. 'Isabella en Rowan, eindelijk. Ga in de rij staan!' zegt de directrice chagrijnig, niet dat dat veel zegt want ze is altijd chagrijnig. Er lopen drie gezinnen naar binnen, dat is meer dan normaal. Meestal zijn het er een of twee. Er zijn een vader, moeder en broertje, een manen een vrouw, en (het raarste) een man alleen. De man die alleen is trekt een raar gezicht, net alsof hij de lucht aan het ruiken is. Langzaam en goed om zich heen kijken loopt hij langs de rij. Zijn blik blijft hangen bij Rowan, maar hij loopt weer verder. De man en vrouw lopen, na even praten met de directrice, ook de rij af. De man fluistert iets in de vrouw haar oor en ze lopen naar ons toe. 'Hoi, wie zijn jullie?' vraagt de vrouw. 'Ik ben Izzy, naast mij staat Rowan.' zeg ik, Rowan is een beetje zenuwachtig, ik niet. 'hoi' zegt Rowan er verlegen achteraan. Dacht ik het niet? 'Zouden jullie het leuk vinden om bij ons te wonen?' vraagt de vrouw. En is het stomste mens ter wereld, de directrice. 'Sorry dat ik me met jullie gesprek kom bemoeien. Isabella, je hebt iemand die je wil adopteren.' zegt de directrice. 'Wie is het dan?' vraag ik, er is behalve de mensen die voor me staan niemand die met mij gepraat heeft. 'Die man van net, hij wacht in het kantoor.' antwoord ze. 'Maar ik en mijn man hebben net haar en haar vriendin en aanbod gedaan om ze te adopteren.' zegt de vrouw, maar natuurlijk heeft de directrice weer een antwoord erop. 'Het is het best als je alleen Rowan adopteert, niemand heeft Isabella langer dan een maand geadopteerd.' zegt de directrice, en dankjewel *proef het sarcasme*. 'Kom mee.' zegt ze en ze trekt me mee naar de ergste plek op aarde, oftewel haar kantoor.