adopted by a Werewolf

|02|

Aangekomen bij de kamer van de directrice moet ik op de gang wachten. Als ik begin mee te luisteren met het gesprek tussen de volwassenen hoor ik de directrice klagen. 'Ik zou voor een van de andere meisjes gaan, Nika bijvoorbeeld. Het langst dat Isabella bij een gezin heeft gezeten is een maand.' waarom Nika, ze is een trut en dat ziet iedereen. Is het uberhoud wel gezond om zo veel make-up te dragen als zij doet? 'Ik heb zo mijn redenen, ze leek mij perfect voor in mijn gezin, helaas konden mijn vrouw en kinderen niet komen vandaag.' reageerde de man op de opmerking van de directrice. Wacht even... Wat!? ''Ik heb zo mijn redenen'' klinkt wel erg raar. Ik hoop dat die mensen Rowan wel gewoon gaan adopteren, ze verdient een thuis. Net zoals elk kind. Ik zou het hier trouwens geen ''thuis'' noemen. Eerder een tijdelijk onderkomen waarvan je zo snel mogelijk weg wil. Dat weg gaan zit er voor mij waarschijnlijk niet in. 'Isabella, kom naar binnen.' zegt de directrice. Ze zijn ondertussen wel verder gegaan met het gesprek. Ik deed de deur open en liep naar binnen. 'ga daar maar zitten.' zegt de directrice en ik ga zitten. Ik bekijk de man die naast me zit een goed. Hij heeft bruin haar, donker blauwe ogen en is heel gespierd. 'Hoi, ik ben Julian Crystalsoul.' stelt de man zichzelf voor. 'zou je bij ons willen wonen?' gelijk naar het punt toe. Wat zal ik eens gaan antwoorden... 'ja, dat wil ze wel.' antwoord de directrice voor mij. En bedankt *proef het sarcasme, slik het door of spuug het uit, it's your choise*. 'Ga je spullen maar alvast pakken, dan regel ik de rest wel met meneer Crystalsoul.' Crystalsoul... best wel een rare achternaam. 'Ga je nog?' vraagt de directrice en ik sta op van de stoel.

In plaats van naar de slaapzaal te gaan om mijn spullen te pakken ga ik weer naar beneden. Mijn spullen zijn toch nog niet echt uitgepakt. mijn dagboek en nog een paar dingen moet in in mijn rugzak doen en dan ben ik al klaar, het zal maximaal vijf minuten duren. Als ik beneden kom zie ik dat Rowan nog steeds met de man en vrouw zit te praten. 'Hoi.' zeg ik als ik bij hun aankom. 'Hey, wat was er net?' vraagt Rowan. 'Ik ben geadopteerd door die man van net, ik moet nu eigenlijk mijn spullen inpakken.' zeg ik. De man en de vrouw kijken me aan. 'Dus wij kunnen je nu miet meer adopteren?' vraagt de man. 'U zou het over een weekje weer kunnen proberen, waarschijnlijk. Ik blijf nooit zo lang bij een gezin.' zeg ik. Over een weekje ben ik waarschijnlijk wel weer terug, die man leek mij niet iemand die een hyperactieve kip lang zou kunnen verduren. 'Ik ga je missen Izzy, ik ken je nog niet zo lang maar ik mag je echt.' zegt Rowan. Ik heb het zelfde met haar, we kennen elkaar nog geen twee uur, maar we voelen ons als beste vriendinnen. 'Ik ga jou ook missen, ik moet mijn spullen maar eens gaan inpakken. Doei, hopelijk zie ik je ooit nog een keer.' zeg ik en loop weg. Over een paar minuten zal ik waarschijnlijk mee moeten gaan met die Julian. Zal hij een vrouw hebben, en kinderen? Normaal word mij vaak wat meer verteld als ik naar een nieuw gezin ga. Als ik bij de trap kom ren ik omhoog naar de slaapzaal. Ik had mijn spullen niet uitgepakt behalve mijn prive spullen. Die haal ik snel uit mijn kussen en prop ze in mijn oude, versleten rugzak. Mijn koffer rits ik dicht en gooi de rugzak op mijn rug. De koffer pak ik ook op en ik begin hem naar beneden te slepen.

Als ik bij de voordeur aankom, wat best lang duurt met een zware koffer, staan de directrice een de man er al. 'Kom je?' vraagt Julian. 'Ja hoor, ik kan weinig anders doen.' antwoord ik hem. Ik krijg een dodelijke blik van de directrice, als blikken konden doden was ik al een paar duizend keer dood gegaan. Gelukkig moet mij adopteerder lachen.  Ik loop met Julian mee naar zijn auto. Ik weet niet veel van auto's af, maar deze leek me behoorlijk duur. Julian opent de kofferbak en legt mijn koffer erin. Dan loopt hij naar de voorkant van de auto en opent de deur voor mij. 'Dankjewel.' zeg ik als ik instap. 'Geen dank.' reageert hij op zijn beurt en gaat aan het stuur zitten. 'Hebt u een vrouw?' vraag ik om een gesprek te beginnen, wat zou ik anders moeten doen in de tijd dat we naar zijn huis rijden, mijn oordopjes in doen en muziek luisteren is onbeleefd vind ik. 'Zeg maar gewoon je. En ja ik heb een vrouw, ook heb ik drie kinderen.' zegt Julian. Hij heeft al drie kinderen, waarom zou hij mij er dan nog bij willen?

'We zijn er.' zegt Julian na een uur rijden. Ik weet inmiddels hoe zij kinderen heten en hoe oud ze zijn, Cass is de oudste, achtien jaar. Daarna komt zijn dochter Rachel, zij is een paar weken ouder dan mij, ze is net zeventien. En dan nog zijn jongste zoon Vince, hij is veertien jaar. maar wacht... we zijn er. We zijn aangekomen in een best groot dorp en we rijden recht op het grootste gebouw af. 'Woon je daar?' vraag ik aan Julian. 'Ja, best groot he?' wat denk hij nu weer? Natuurlijk is het groot, gigantisch zelfs. Als we de garage inrijden staat daar een vrouw van rond de vijfendertig te wachten en een meisje van mijn leeftijd te wachten. Ik denk dat dit zijn vrouw en dochter zijn, ze lijken net kopieen: ze hebben allebei stijl bruin haar en groene ogen. Als de auto stil staat stap ik uit. Het meisje komt meteen al heel enthousiast op me af gelopen. 'hoi, ik ben Rachel. Wie ben jij? Heeft pap je geadopteerd?' vraagt ze. Ze is dus de dochter van Julian, dan zou die vrouw wel zijn vrouw zijn. 'Ik ben Izzy. En ja, ik ben geadopteerd door Meneer Crystalsoul.' zeg ik maar krijg meteen al een reactie van Julian.  'Je kan me gewoon Julian noemen.' oke, dan is het vanaf nu gewoon Julian. 'Kom maar snel binnen Izzy, we hebben ijs.' Yes, ijs! 'Ijs!' roepen ik en Rachel te gelijkertijd. Julian en zijn vrouw schieten in de lach, ook ik en Rachel krijgen de slappe lach als we elkaar aankijken. Ik mag haar wel.Rachel loopt naar binnen en ik volg haar. We komen uit bij een hele grote keuken, en met groot bedoelik ook echt groot, je zou hier met tien mensen te gelijkertijd kunnen koken. 'Het ijs licht in de andere keuken, lieferd.' zegt de mevrouw Crystalsoul tegen Rachel en gelijk rent ze weer verder. 'Kom je, Izzy?' vraagt ze. Natuurlijk volg ik haar, het gaat hier wel om ijs. na een klein stukje te rennen komen we uit bij een kleinere keuken waar ook een eetkamer aan vast zit. 'Chocolade ijs of cookie dough?' vraagt ze aan mij, ik zou wel get zijn als ik niet voor cookie dough zou gaan. Cookie dough is echt mijn favoriete smaak. 'Cookie Dough!' roep ik blij uit en Rachel kijkt me aan. 'Dat dacht ik ook!' zegt ze blij. 'Rachel, pak jij de schaaltjes en lepels?' vraagt mevrouw Crystalsoul. Rachel opent een la en haalt er vier lepels uit. Daarna doet de een kastje open en haalt er vier kommetjes uit. Samen lopen we naar de tafel toe die in de eetkamer staat, logisch, en gaan bijden zitten tegenover Julian en mevrouw Crystalsoul. Ik weet nog steeds haar naam niet. 'Hoe oud ben je?' vraagt Rachel om het gesprek te starten. 'Ik ben zestien. Even een ander vraagje, hoe heet u?' vraag ik aan mevrouw Crystalsoul. 'Zeg maar je, en ik heet Lauren.' zegt mevrouw Crystalsoul. 'Waar zijn Cass en Vince?' vraagt Rachel aan Julian. 'Ze zijn aan het werk, morgen komen ze terug.' zegt Julian geheimzinnig, maar Rachel lijkt het te snappen. Wat voor werk?