Far From Here (book #1)

Proloog

Copyright © Alhasgotdreams

[ UNEDITED]

Proloog

2089

In de kronkelende wijken van Donker wurmde zich een uitzonderlijke mysterieuze gedaante door de groepen mensen heen. Terwijl die georiënteerd waren om niet te laat te komen op een plek: god weet waar- was deze gedaante gericht op iets anders.

Hij was gestopt met lopen en belandt bij zijn uiteindelijke bestemming: een oud theater, liggend bij gesloopte krottenwijken.

Erachter zat een school, die voorheen vol zat met kinderen, maar nu een net zo afgetakelde en verlaten plek was geworden samen met de andere huizen: een niets in de wereld.

De man haalde zijn hoge hoed van zijn hoofd af en klemde die in zijn witte vingers. En toen begon hij te wachten. De wandelaars op straat vroegen het zich af, de arme zwervers vroegen het zich af, en zelfs de vrouw die in het theater woonde, vroeg zich af wat hij in hemelsnaam aan het doen was.

Toen de klok twaalven sloeg, en de hele straat leeg was: er was niemand meer te bekennen, begon de man te lopen. Hij wandelde rustig richting het oude theater, en met elke stap kwam hij steeds dichterbij de vrouw achter het gordijn.

Het maakte haar nerveus en angstig.

En toen kwam het geluid waar ze bijna de hele nacht op gewacht had.

Iemand klopte bij haar aan, en al durfde ze niet open te doen, toch liep ze richting de deur.

'Goeie middag, mevrouw Geor, zou u zo vriendelijk willen zijn om deze deur te openen?' De stem kwam haar bekend voor, net zoals het gezicht.

Het was een gezicht dat ze al jaren niet meer gezien had, en zeker niet in dit leven.

En ook niet in het vorige.

Langzaam opende ze de deur helemaal en liet de jonge man naar binnen.

'Lucy,' zei hij nu. 'Ik wil dat je me je verhaal vertelt.

Ik wil dat je me ál je verhalen vertelt.'

Ineens wist ze wie hij was. Wie hij ooit was geweest. Ze voelde hoe haar wangen langzaam bleek werden.

'Een verhaal kan in verschillende wegen geïnterpreteerd worden, doctor. Zowel negatief als positief.

Mijn leven zit vast in een continuïteit van herhaling. Herhaling van vergeten of onbesproken verhalen.

En om met zulke last rond te lopen, doctor, wetend wat werkelijk gebeurd is met die mensen, is moeilijk, heel erg moeilijk.

De verhalen dragen, bij elkaar houden, is al moeilijk genoeg.

Ik ben honderd keer opnieuw gestorven, duizenden keren heb ik een weeshuis zien zinken, met honderden kinderen erin, machteloos.

Dus doctor, weet u zeker, dat u deze verhalen horen wilt?'

'Ja.'

'Waarvoor?'

'Voor alles. Voor onze maatschappij, voor ons zelf. We moeten leren van fouten voordat we ze opnieuw maken.

Ik denk- ben bang- dat, de cirkel zich opnieuw vormt.

Er is een nieuwe.'

'Nieuwe?'

'Een meisje van rond de achttien. Paar dagen geleden binnen gebracht. Mompelend over een boek.'

'U moet vertrekken.' Zonder dat ze het gemerkt had, was ze gaan trillen. Lucy ademde diep in. Haar vinger wees recht naar de deur. 'Ik kan u niet helpen. Het spijt me.'

'Alsjeblieft, vertel het me.' Mompelde de doctor.

'Bewijs het.'

'Bewijs wat?' Antwoordde hij.

'Bewijs dat jij de doctor bent die ik kende, van jaren geleden, bewijs me. Vertel me iets wat alleen wij tweeën weten, en dan zal ik je alles vertellen over de levens, en over het boek.

Ik zal je alles over Far From Here vertellen, nadat je het bewezen hebt. Wat het is namelijk onmogelijk dat je hier nu voor me staat, want je bent al- al meer dan vijfentwintig jaar dood.'

'Eén ding. Één ding kan ik je vertellen. Eén ding kan ik je vertellen, zodat je me gelooft.

Ik weet namelijk, Lucy, dat je je enige zoon vermoord hebt. Niemand anders weet dat, behalve ik.

Dus, mama, zou je me nu eindelijk, na al die jaren, willen vertellen wat dit boek precies inhoudt?'