Panik Atak

Apartman kapısının önünde ama hâlâ apartmanın içindeyim.Manası olmayan bir duraksama hissi.Aklımda ne geçmiş ne gelecek..Kapıyı açıp dışarı adım attığımda"içime çekeceğim hava,nefes olup içimdekileri kusturur mu?"diye düşünürken buldum kendimi.Kendimi omuzlarımdan tutup silkeledim ve fısıltı ile"tüm iyi niyetlerini,bıkmışlıklarını,yara kabuklarını ve beklentilerini kırk beş dakikalığına belki bir saatliğine evde bırak,düşünme ve kendini adımlarına bırak"dedim.
Kapının kolunu sıkmadım,kasmadım kendimi.Önce apartmanın içinde derin bir nefes aldım,kendimi hazırladım sonra kapıyı tek hamlede açtım ve dışarı çıktım.Bir nefes daha aldım ve gözümle sokağı taradım,bir tehlikenin olmadığına kanaat getirdim ve aldığım nefesi özgürlüğüne kavuşturdum.Bunun bir adapte olma süreci olduğunun farkındaydım.Güvenli evden çıkıp insanlığın arasında sükunetimin katili olmama süreci...
Yaz akşamlarının bana göre en büyük günahı olan yazlıkçıların,turistlerin istilasına uğramış sahile giderek paniğime meydan okumaktı bu akşamımın konusu.
Kokuşmuş kalabalığın sakinlerinin kaçıncısının bakışı beni bıktırır bilemem.O kalabalığın ortasında atacağım hayat isyanı haykırışım kaçıncı dakika ile rastlaşır bilmem.Kalp atışlarımın gürültüsü ruhumu ne zaman sağır eder hiç bilmem.Gözümü kararttım bu akşam bi kere.Bana yıllardır güvenli bölge masalı okuyan o dört duvarı bu akşam bensiz bırakacam.
Attığım adımların toprakla yaptığı düetler kulağımda,boşvermişim ve ilerliyorum.
Bu akşama kadar hastalıklı ruhumla yazdığım her mektubu karamsarlığıma gönderdim ama bu akşam kaybettiğim zamanımı iade-i ziyarete gidiyorum.
Yürüdüğüm sokaklarda bana genel anlamda eşlik eden sokak lambaları ve hiçlik oluyor.O yüzden duraksamadan ilerliyorum o elekten geçmeyen kalabalığın toplaştığı sahile.
Aklıma gelmiyor ne zamandı duygularından arınmış doktorun teşhis kağıdıma panik atak yazışı.Teşhisimi söylerken yüzüme bile bakmamıştı.Bu yüzden dilimin ucuna gelen "eee,nolacak şimdi,ne yapacağım ben bundan sonra,bir gün biter mi bu zırvalık?"sorularını yuttum.
Bu akşam dolan bardak taşsın umrumda değil,ben firar ettim dört duvardan.
En nihayetinde sahile geldim.Kulağıma ilk önce dalgaların sesi gelsin isterdim ama kalabalığın homurtusu galebe çaldı.
Kendi kendime,salını salını yürümeye devam ettim.
Birbiriyle konuşup gülenler,konuşur gibi yapıp karşıdan gelenleri kesenler,tezgah başında para kazanmaya çalışanlar vesselam hayat,onu askıya aldığım zamanlardaki gibi oburluğundan,ataletliliğinden ve sıkıcılığından bir şey kaybetmemişti.Boşuna mı gece lambamın ışığıyla bronzlaştım boşuna mı gündüzlere perde çektim diye düşündüm ama yürümeye devam ettim.
Evin içindeki sıcaklık yerini serin esintilere bırakmıştı.Ne nefes alamazlık ne kalp gümbürtüsü ne baş dönmesi...Kalabalığı deşmek son kozumdu ve tuttu.Adımlarım beni geriye götürmüyordu olmuştu işte.Dün akşam,evvel akşam ya da yarın akşam değil bu akşam bir milatmış.
Tamamdır dedim oturup bir kenara kalabalığı bile izlerim dedim ,zor olsa da. Zira yürümek atağıma meydan okumak,herkesin yürüdüğü koridorda oturmak ise devrimsel bir eylemdi benim için.Başka zaman istesem belki bulamayacağım bir bank buldum hem de kimsesiz.İçimden "kimse oturmaz inşallah"diye diye ilerledim ve en nihayetinde oturdum.Olmuştu işte olay yerindeydim.Sükunetimin katledildiği kalabalığın etrafını tebeşirle çiziyordum gözlerimle.
Bu ana kadarki kriz geçirme stresimi absorbe ettim.
Zaten amaç da buydu.Atağımın üstüne gitmek.Sanırım başarıyordum da.
Arkama yaslandım ve kalabalığı seyrede durdum.Herkes eğlencesindeydi.Atağı olan kimse yoktu.O halde çözümün ikinci adımı herkes gibi olmak mıydı?Neyse ne idi.Ben ilk adımı attım ve dışarı çıktım.Gerisi elbet gelirdi.İçimden gelen sese kulak verdim.Atağıma meydan okumakla başladı tedavim.Biliyordum bu gece uykuya dalma seanslarım zorlu geçecekti ama yarın sabah uyandığımda o repliği söyleyecektim:"bugün geriye kalan hayatımın ilk günü."