Umut,
Her damla akan gözyaşıyla bir damlası daha ölüme teslim eder kendini kalpten. Yokluğu kahreder insanı, varlığı sınırı olmayan gökte güvercin. Bitmek tükenmek bilmez, bir parçası bile hissettirir insana sahrada akan ırmaklar gibi. Serin serin eser o ırmakların üzerinden samyeli . Cebelleşir içindeki can başka bir kalbe daha bir avuç su, bir esintilik rüzgar götürebilmek için.
Reyhan...
İşte benim kalbimde akan umudun ırmaklarıydı bu ırmaklar. Benim Reyhan' ın.
Kaderin kaleminden çalınmış görünmez mürekkeple yazar insan alnına mutluluklarını. İste bende kaderin kaleminden bir damla görünmez mürekkep çalmaya çalışan o acemi insanım. 17 yıllık ömrümü hayalleri üzerine kurmuş bir kızım. İşte ben herkesin acıları kadar içeceği bir masada, o masadan en san kalkacak olan kişiyim. Ama bundan daha doğmadan cansız bırakılan bir bebek kadar habersizmişim. İşte ben buyum, ben Reyhan Yağmur Çilay' ım.
