my thoughts

day 2

( A/N dit was een opdracht voor school en ik wil het heel graag met jullie delen.
dit verhaal is echt gebeurd)

Het gaat over Catharina Tom een meisje van 16 jaar. Ze heeft al heel veel meegemaakt in haar leven.

KLOTE KIND JIJ WOONT NOG THUIS IK NIET EN DAN ZEG JE DAT IK HIER DE GELUKSVOGEL BEN. IK ZOU ER ALLES VOOR OVER HEBBEN OM WEER THUIS TE WONEN ZONDERS DAT IK MESSEN NAAR JE HOOFD SMIJT OF DAT IK MAMA VERROT SCHELD VOOR NIKS schreeuw ik. Ik pak mijn spullen en ren al weg terug naar de groep, voordat maria wat terug kan schreeuwen. Waarom haten ze mij zo erg?
Ik kan er niks aan doen dat ik anders ben, dat ik een stomme handicap heb.
als ik terug kom op de groep loop ik zonder wat te zeggen naar mijn kamer en doe de deur op slot. " Waar ligt die verdomde stuk glas" mompel ik, Ahha gevonden. Voordat ik het door heb, snij ik een paar krassen in mijn armen. Het helpt niet volledig maar het vervangt de mentale pijn en ik heb liever fysieke pijn dan mentale pijn. Op mijn bureau zie ik een pakje paracetenmol liggen en een paar ibuprofens " zou ik" mompel ik tegen mezelf. Ik slik zowat alles door en huil in een stuk door. Na 5 minuten besef ik pas wat er zonet is gebeurd. Ik app papa : Pap ik ben bang! ik heb net een doosje paracetenmol en ibuprofens ingeslikt. Na 10 minuten hoor ik de ambulance en komt de groepsleiden me van mijn kamer halen. Ik besef niet wat er allemaal gebeurd en voordat ik het weet lig ik in een ziekenhuisbed en moet ik kokhalzen van de slang die ze in me strot hebben geduwt en ze spuiten zwart warm spul in mijn maag. Blijkbaar was ik allergies voor de medicatie die ik kreeg want ik kreeg overall jeuk en het begon te branden.
Mijn vader was meegegaan naar het ziekenhuis en zit nu naast me. " Papa, het jeukt heel erg" huil ik. Papa loopt naar een verpleger en geeft het door, na 6 minuten geeft ze me via mijn infuus een tegenmiddel voor het jeuk. "het komt goed lieverd, alles komt goed" zegt me vader met een gebroken stem. Wat verwacht ik anders, zijn dochter heeft een zelfmoordpoging gedaan. Na 1 dag mag ik al weer naar huis ,alleen moet ik wel in therapie. Als ik thuis kom bij me ouders ren ik naar me moeder toe en knuffel haar heel lang. Mama huilt niet, maar ik weet 100% zeker dat ze dat wel heeft gedaan en dat ze geen oog heeft dicht gedaan vanacht. Ik trouwens ook niet, Ik zat de hele tijd te bedenken waarom ik het heb gedaan. Waarom eigenlijk? Ik weet het zelf ook niet, 1 ding weet ik zeker: Dit is niet maria's schuld. Zij was alleen de 1000ste drupel die er over heen lie pen ik liet het zo ver komen.

Paar weken daarna had ik het soort van geaccepteerd dat het gebeurd was. Was ik er trots op?
TOTAAL NIET.
Ik heb hiermee zoveel mensen pijn gedaan en ik heb me zelf ook laten vallen.

Vanaf dat moment wist ik gewoon dat het niet zo lang meer door kon gaan. Ik zal en moest veranderen, me beter voelen.

1 jaar later

" Goedenmorgen opa en oma" zegt ik als mijn oma naar beneden gaat met het lift stoeltje.
" MOAGH" krijg ik terug van beide kanten.
Mijn opa is zich aan het opfrissen in de badkamer wat naast mijn kamer is en oma is onderhand al beneden om koffie te maken.
" Au au au" hoor ik vanuit de badkamer. Ugh opa maakt vast weer een grapje, dat doet die vaker. Ik wil net me oortjes in me oren stoppen als ik een bonk hoor. Ik ga toch maar even kijken denk ik. Net als ik mijn kamer uit will open, zie ik opa tegen de trapleuning vallen en hij schreeuwd het uit van de pijn. Ik speer me naar opa, wat maar een halve meter is en ik wil hem op de grond neer leggen. Net wanneer ik hem op de grond wil leggen valt hij met een gewicht van 100 kilo opens op de grond. Omdat ik hem niet kon houden viel hij met zijn hoofd tegen het leeuwenbeeldje. Zijn ogen rollen achter zijn kassen hij begint helemaal te shaken en hij is ijskoud. " Wat gebeurd er" schreeuwd oma in paniek. " OMA BEL NU 112" schreeuw ik en ik probeer niet in paniek te raken. " Ik bel je moeder wel even" Zegt me oma in paniek. Wat is er toch mis met dat mens denk ik dan. TRINGG...
Oma doet open en er komt een man binnen. Het boeit me niet wie het is en ik ren in me onderbroek en hempje naar beneden naar de buren en ik schreeuw net nog naar de man dat hij 112 moet bellen. Ik bel als een gek aan mij dani en mari en dani doet open. Het enige wat ik zeg is " Opa gaat dood" en ik ren weer naar boven met dani achter me aan. Als ik boven ben dan zie ik dat oma met mama aan de lijn is en de man die ik nu goed bekijk aan de lijn is met iemand. " Cath, betaal jij die man nu even" zegt me oma met een bezorgde stem.
" Nee is goed joh ik kom een andere keer wel terug" zegt hij en de man loopt weg naar buiten.
Dani is bij opa boven en ik ren naar hem toe. "Doe eerst je broek aan dan moet je me helpen" zegt hij. Ik doe een broek en dan hoor ik de ambulance broeders naar boven komen.
Opa is onderhald al wakker geworden maar hij zegt allemaal leugens tegen de ambulancebroeders zoals, ik ben niet gevallen, ik ben gaan zitten, ik ben niet weggeweest en ik ben niet met me hoofd tegen het beeldje aangegaan. Ik zeg snel tegen de ambulancebroeders hoe het echt is gegaan en ze rijden met opa weg naar het ziekenhuis. Na een paar uur komen mama en papa langs en zeggen ze wat de dokter had gezegt. " Cath als jij niet zo kalm had gebleven was opa dood geweest, je hebt opa gered" " Het gebeurde gewoon, het leek alsof iemand me had overgenomen en me dwong om rustig te blijven" zei ik terwijl ik er terug aan denk. Mama en papa waren net weg en oma pakten een glaasje wijn. " Oma je gaat niet weer drinken je bent net gestopt". " 1 glaasje is niet erg". Na 4 glaasjes pak ik het pak wijn en legt hem achter in de kast, zodat oma hem niet meer kan pakken en ga dan naar bed. Het is al weer 06:00 en ik lig nog steeds wakker. ik wil zo graag huilen, maar het lukt me niet. In de afgelopen jaren heb ik teveel gehuild en nu zijn ze op, nu terwijl ik juist wil huilen. Zonder mij was opa gewoon dood gegaan, ik weet niet wat ik daarvan moet vinden. Ben ik nou een held? Neee, dat kan niet, ik heb een poging tot... gedaan dan kan je geen held zijn.

Na 2 weken mocht opa het ziekenhuis uit. Hij was geopereerd aan weet ik veel wat en hij heeft een verdikking in zijn aorta. Nu gaan ze hem vaak checken of alles nog wel goed is, dus hij blijft onder controle.

Paar maanden zijn al weer voorbij, het is nu 31 mei 2018.

Oma is helaas overladen op 21 december 2017 en ik mis haar nog steeds shizzel veel.
Maar ik weet dat ze er nog steeds is en op mij let zoals mijn moeder altijd zegt, onkruid vergaat niet en vooral je oma niet, Ze is zo koppig als weet niet wat. 'Net als jij' is mijn antwoord dan. Mijn moeder lacht en zegt dan: " net als ons". Naar opa gaan is een moeite. Nu vooral ik niet meer in Den Haag woon en nu ik hier ook happy ben. Ik ben bang, bang dat als ik weer naar naar opa ga dat ik een buitenstaander ben. Net zo als thuis, Bij me ouders voel ik me nog steeds als een nichtje dat blijft logeren ook als is het niet zo.

Als ik nu terug kijk inmijn verleden kan ik wel zeggen: " mijn leven was een LIVING HELL, maar ik hebwel liefde gekend in die tijd.
Hoe het nu zit?
Ik heb de beste school ever met de beste vrienden en vriendinnen, Ik ben dooreen geweldig groepje opgenomen en geaccepteerd en ik heb een pleegmoeder dievan me houd en me een 2de kans geeft. Ee nieuw begin met een oud draadje er omheen.
Want hoe graag ik ook mijn verleden wilt vergeten, er zijn tussen door ookgeweldige dingen gebeurd die ik niet wil vergeten die wil ik juist koesteren. 

________________________________________________________________________________

hai mensjes,

als jullie willen en vragen hebben over mij of voor mij dan kan ik een Q&A!.

groetjes,

tessie