2 Juni~1940
Ik zucht eens diep. Wat is er net allemaal gebeurt? Tijd om na te denken heb ik niet. Ik loop naar beneden. Het is er enorm druk. Overal lopen soldaten die mensen meenemen. Ze prikken de geweren in hun ruggen. Ik voel woede in mij opkomen maar ik weet dat ik niks kan. Ze pakken de mannen op die kunnen werken. 'Zuster kunt u mij helpen?' Een Duitse officier kijkt me aan. Ik zal wel moeten, ik heb namelijk nog die jas aan. Ik knik. Hij kijkt opgelucht. Ik volg hem naar een kamer. 'Ziet u, ik krijg blaren van het lopen. Kunt u ze doorprikken en verbinden?' Hij trekt zijn laarzen uit. Ik zucht opgelucht en pak een naald. Hij gaat zitten en legt zijn voeten op een stoel die voor hem staat. 'Het kan even pijn doen.' Zeg ik terwijl ik ga zitten op een houten krukje. Dan prik ik snel de blaar door. Ik kijk naar zijn gezicht om zijn reactie te peilen maar hij houdt zich sterk. Het verband ligt nog op de kast, ik strek mijn vingers om het te pakken maar ik kan er niet bij. Ik verlies mijn evenwicht en val bijna van het krukje, een sterke arm trekt me terug waardoor ik weer rechtop zit. 'Gaat alles goed juffrouw?' 'Alles gaat goed.' Ik stap van de kruk en pak het verband. Snel verbind ik zijn ene blaar en prik de ander door. 'Dankuwel, dit zal veel beter lopen.' Hij geeft me een hand en loopt weer naar de massa met mensen. Gelukkig waren het blaren. Ik heb namelijk geen verstand van alle andere medische dingen. Ik strijk mijn rok glad en ruim alles weer op. Snel loop ik weg uit het kamertje en weg van de mensen. Verbaast kijk ik om me heen. Ik heb geen idee waar ik heen moet.
JE LEEST
Als je hart nog vrij is
Historical Fiction(Vanaf 2 kanten verteld als Vaya in concentratiekamp is. Vaya-Carl) Ik hoor niks meer. Ik hoor niks anders dan een piep in mijn oor. Dan word alles zwart voor mijn ogen. Ik probeer zachtjes mijn ogen open te doen. Het lukt. Schrijnende pijn in mijn...
