Więc tak: osoby, które czytają/czytały poprzednią książkę: ''Być Otaku'' kojarzą Bafla.
Pomyślałam sobie, że może wyjaśnię, kim jest i dlaczego Bafluś jest dla mnie tak ważny.
Zacznę od tego: Baflo to pluszowy pies pojawiający się mojej historii z duchami. Dostałam go od cioci po kuzynie 8/9 lat temu i jest ze mną dotąd.
Tylko dlaczego jest dla mnie taki ważny? Tutaj uwaga: mogę zabrzmieć jakbym była atencyjną 12-latką z ''depresją'' :'p
Więc tak, to będzie jakby moja historia życia w sporym skrócie.
W przedszkolu miałam jedną koleżankę, gdy ta się (chyba) przeprowadziła, musiałam bawić się sama. W tamtym okresie dostałam mojego mordeczkę, moje siostry nie lubiły się ze mną bawić, więc siadałam pod stołem i to on w domu dotrzymywał mi towarzystwa.
Po tym przyszła pierwsza klasa, chciałam chodzić do szkoły z moim mordusiem, ponieważ można było przynieść do szkoły ulubioną zabawkę, aby dodawała otuchy. Niestety tata uznał, że jest za duży, aby chodzić z nim codziennie.
Więc tak sobie mijały lata i Baflo był tym, komu się żaliłam, mówiłam o marzeniach i ogólnie, o tym, o czym nie miałam z kim pogadać. W jakoś tak czwartej klasie zaczęłam więcej płakać i tak przed snem zawsze z łzami wyżalałam się Bafluśowi.
Rok przed tym zaczęłam przyjaźnić się z yaoistą, jednak nie lubiłam z nim rozmawiać o problemach, bo jeszcze nie tak dawno temu się nienawidziliśmy.
Trochę później poznałam braciszka i w pewnym momencie też została osobą, która mnie wysłuchiwała (dziękuję <3). Mimo to nadal były i są rzeczy, które chcę opowiedzieć i nie mogę, one właśnie są zamknięte w Baflu który do dzisiaj jest ważną częścią mojego życia.
Jeśli kogoś to ciekawi, to moja rodzina często mówi, że jestem za stara na zabawki ;3;
