Bilmezdim

Elif; dost, tanıdık.

Bursaya geleli 1 hafta olmuştu. İstanbuldan tüm eşyalarımı toplayıp birkaç arkadaşımla ve yakın akrabalarımla vedalaştım. Akrabalarımı göremeyeceğim için seviniyor, arkadaşlarımdan uzak kalacağım için ise üzülüyordum. Zaten hepitopu 3-4 arkadaşım vardı, uzaklığın aramızı açmasından korkuyordum. Çünkü uzaklığın duygularda nelere sebep olacağını çok iyi biliyordum...

___

Gelir gelmez ailemle yurt arayışına koyulmuştuk ve okula on dakika yürüme mesafesinde özel bir yurt bulduk. Odada şimdilik iki kişi kalacaktık. Kimle kalacağımı, anlaşıp anlaşamayacağımızı o kadar merak ediyordumki. Tuttuğum odaya benden önce gelmişti oda arkadaşım. Beni güler yüzle karşıladı ve sıcak bir sarılma yaşadık. İlk gördüğü anda mıçmıç olan insanlardan pek hoşlanmazdım ancak bana yaşattığı duygu tam anlamıyla samimiyetti. Ufak şeylerden mutlu olabilen bir insandım ve ilk karşılaşmamız bana umut olmuştu. İyi anlaşabileceğimizi düşündüm. Ailemle vedalaştıktan sonra odada ikimiz kalmıştık. Şimdi birbirimizi daha yakından tanıma zamanıydı.

- Ee Elif nereden geliyorsun buraya? diye girdim konuya. 

- Yarışmaya Antalya'dan katılıyorum diyerek esprili bir cevap verdi. Sanırım seni sevmeye başlıyorum... Seviyordum böyle insanları. Güleryüzlü, sevimli sanki yıllardır arkadaşmışız gibi sesinde samimiyet olan biriydi Elif. 

-Ne güzel, ben de İstanbuldan katılıyorum. İlk senen mi? diye sordum.

- Ah, hayır ikinci senem. İlk senemde bazı sebeplerden kazanamadım.

Bir sessizlik oldu. O sebepleri sormalı mıydım? Yoksa henüz bir saat önce tanıştığım biri için bunu sormak çok mu erken olurdu?. 

-Benimde ikinci senem ve bende bazı sebeplerden ilk senemde kazanamadım diyerek bir nevi topu ona attım.

Elif hiç düşünmeden sordu. 

- Hm.. Seninki neden olmadı? 

O an belkide bu benim için bir şans diye düşündüm. Onu henüz tanımıyor sayılırdım ve her şeyi anlatabilirdim. Ama hazır mıydım? 

- Hiç aşık oldun mu Elif? pat diye soruvermiştim. Afalladığını gözlerinden anlayabiliyordum. Sanırım o da benim gibi içinden tartıyordu sorumu cevaplayıp cevaplamamayı ve benden daha cesur davranmıştı.

- Evet oldum. Ancak 1 yıl önceydi. Annemle babamın ayrılma durumunun üstüne gelmişti ayrılmamız. Sonra ne ben üstüne düştüm ne de onun benim üstüme düşesi vardı dedi. Yüzünde, içinde yaşadığı mutsuzluğu gizlemeye çalışan bir tebessüm vardı. Bana benziyorsun Elif seni gitgide daha da seviyorum...

Demekki sebep buydu. Ailesi yüzünden ilk senesinde kazanamamıştı ve bunların hepsini bana açık yüreklilikle söylemişti. Şimdi sıra bendeydi.

-Bende oldum. Hem de çok. Biteli 2 ay oldu.

Kesik kesik konuştuğumun farkına vardığımda çok geçti. Gözyaşlarım çeneme doğru süzülmüştü bile. Uzun süredir ağlayamıyordum ve şimdi henüz yeni tanıdığım birinin yanında en savunmasız halimle kalakalmıştım. 

Elif önce şaşırdı sonrada gelip gözyaşlarımı sildi ve sarıldı. Adının anlamı gibi bana dost olacaktı...

- Anlaşıldı birbirimize anlatacağımız çok şey var...