Toen we 13 waren en naar het eerste middelbaar gingen begon je naar andere meisjes te kijken. Ik zal het eerlijk toegeven, ik was stikjaloers.
'El! Kijk, dit is Amandine! Mijn vriendinnetje.' Had je vol trots aangekondigd.
Ik voelde voor het eerst jaloezie opbloeien, de rupsen van vroeger waren toen namelijk al vlinders geworden. En ze vlogen non-stop door mijn buik.
'Oh', had ik teleurgesteld gezegd,' veel plezier.'
Ik liep triest weg, voor de eerste keer in lange tijd kon ik een hele koek eten, ik kon nu toch niet meer met Cael delen.
'Oeh! Is dat eentje met chocola? Mag ik een stukje?'
Op dat moment was ik verbaasd, geef ik aan Amandine toe, ik dacht dat jij bij Cael moest zijn.
'Zeker, hier.'
'Dankje.'
Nieuwsgierig vroeg ik haar:' Moet je niet bij Cael zitten?'
Toen al vond ik je te gek, Dine.
'Hij hield niet van Unicorns, ik heb het uitgemaakt.' gaf ze vrolijk toe.
'Oh.'
Bunnyne voor de eerste stem🎉
