#WSC (Ανεκπλήρωτα όνειρα 2)

Κεφάλαιο 1 Η κόρη

Έχουνε περάσει 5 χρόνια από το ατύχημα του Άρη .

Έλενας pov

  Έχουν περάσει τόσα χρόνια και για μένα είναι σαν να μην έχει περάσει μέρα . Ο χρόνος σταμάτησε τη μέρα που..... Πέθανε ο Άρης . Όσο θέλω να προσαρμοστώ δεν μπορώ να το δεχτώ . Είμαι σαν να μην ζω και εγώ . Ο μόνος λόγος που αναπνέω είναι η μικρούλα μου , το μόνο δικό του πράγμα που έχω . Ονόμασα την κόρη μας Μαρίνα . Ήξερα πόσο χαρά θα του έδινε αυτό αν το έβλεπε . Το όνομα της αδελφής του που χάθηκε με τον ίδιο τρόπο .

Σε λίγο τη βλέπω μπροστά μου .

Μαρίνα : Άντε μαμά . Θα πάμε επιτέλους  για ψώνια ; Θέλω να μου πάρεις μανό . Ουφ πάλι μαύρα φόρεσες ; Γιατί δεν βάζεις άλλο χρώμα ποτέ .

Έλενα :  Για έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο αγάπη μου .

Μαρίνα : Ποιόν  ; Αυτόν που έχεις στο πορτοφόλι σου σε φωτογραφία ;

Έλενα : Ναι . Πρέπει και εσύ να τον έχεις στην καρδιά σου . Σε έφερε στη ζωή .

Μαρίνα : Ναι αλλά δεν είναι μαζί μου , πως να τον αγαπάω ; Αλήθεια που είναι ;

Έλενα : Στον ουρανό . Έλα τέλος οι ερωτήσεις σήμερα .

Πάμε σε ένα μαγαζί . Της λέω να περιμένει λίγο έξω μέχρι να δω λίγο κάτι μέσα .

Άρης pov

  Είμαι μετά από τόσα χρόνια στην Ελλάδα.  Όταν συνήλθα ήμουν σε ένα νοσοκομείο στη Γερμανία . Η μόνη που βρήκα δίπλα μου ήταν η Εύα , μια φίλη του Νίκου καθώς μου είπε .  Επίσης αμέσως  μου έδωσε ένα γράμμα από την Έλενα , στο οποίο έγραφε ότι απέβαλλε εξαιτίας μου και δεν θέλει να με ξαναδεί ποτέ στη ζωή της . Το διάβασα και δεν το πίστευα ... Είναι δυνατόν να με εγκατέλειψε την ώρα που ήμουν αβοήθητος σε ένα δωμάτιο στο νοσοκομείο ;

  Μετά από αυτά έκανα μια καινούργια αρχή στη Γερμανία , καθώς απέφευγα την Ελλάδα μαζί με την Έλενα . Δεν άντεχα να την θυμίζει τίποτα , όπως και το μωρό που έχασε . Το είχα αγαπήσει παρόλο που ήταν μόνο στη κοιλιά της .  Ήταν μεγάλη απώλεια για μένα  ,όμως μπορούσε να ενδιαφερθεί για την υγεία μου η Έλενα . Άσε που δεν κατάλαβα ποτέ γιατί κατηγόρησε έμενα για αυτό το δυσάρεστο γεγονός .

  Γύρισα εχθές εδώ για ένα μήνα για να δω τους δικούς μου . Δεν έχω προλάβει ακόμα να κάνω  τίποτα .  Μαζί μου ήρθε και η Εύα με την όποια έκανα σχέση πριν δυο χρόνια , αφού ήταν η μοναδική που μου είχε σταθεί όλον αυτό το καιρό . Βέβαια δεν ένιωσα ποτέ τα αισθήματα που είχα για την Έλενα . Το μόνο που έχω για εκείνη είναι συμπάθεια . Όμως ήξερα πως δεν θα έβρισκα καμιά να ερωτευτώ τόσο πολύ και βαθιά .

  Ένας ακόμα  άλλος λόγος που ήρθα στην Ελλάδα είναι επειδή αναγκαστικά χρησιμοποιούσα το όνομα που μου έβαλαν , για να μπορέσω να πάω Γερμανία . Έτσι μου είπαν δηλαδή. Πλέον δεν είχα βρει κανένα έγγραφο να με αναφέρει Άρη . Αυτή τη στιγμή ψάχνω να βρω άκρη και βρίσκομαι στην αγορά .

  Προχωρώντας μέσα στο δρόμο αντικρίζω ένα μικρό παιδάκι , το οποίο δεν καταλαβαίνω πως γίνεται αλλά μου μοιάζει εκπληκτικά.
Έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά και χρώματα με μένα . Ξαφνικά το βλέπω να ανοίγει τα χεράκια του και να πέφτει πάνω μου . Ξαφνιάζομαι με την εκδήλωση αγάπης που μου δείχνει αλλά το αγκαλιάζω και εγώ .

Άρης : Με γνωρίζεις μικρούλα μου από κάπου ;

Μαρίνα : Ναι . Εννοείται . Σε ξέρω από τη φωτογραφία που σε έχει η μαμά μου . Κλαίει συνέχεια για σένα και φοράει μαύρα πάντα . Λέει για σένα στη φίλη της πως θα έχει μόνο εσένα στη καρδιά ότι και να συμβεί , όταν νομίζει πως δεν την ακούω .

  Ζαλίζομαι με αυτά που ακούω . Δεν μπορώ να βγάλω άκρη με τίποτα . Κάθομαι κάτω γιατί δεν με κρατάνε τα πόδια μου .  Με κοιτάει με τα γαλανά της μάτια και κάθεται πάνω στα πόδια μου .

Άρης :  Πως λένε τη μαμά σου ;

Μαρίνα: Έλενα . Δεν γίνεται να μην την θυμάσαι  αφού μου έχει πει πως είσαι πολύ σημαντικός για εκείνη και για μένα . Βέβαια δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είσαι σε εμένα τόσο σημαντικός αφού δεν γνωριζόμαστε καν .

Όχι δεν γίνεται αυτό . Κάποιος μου κάνει πλάκα . Δεν είμαι καθόλου καλά .

Άρης : Το δικό σου όνομα ποιό είναι ;

Μαρίνα : Εμένα με λένε Μαρίνα . Η μητέρα μου , μου έχει τονίσει πως αυτό  θα ήθελες και εσύ , αν δεν μας είχες αφήσει για να πας στον ουρανό  δίπλα στους αγγέλους . Σε παρακαλώ κάτσε να σε δει η μητέρα μου . Θα χαρεί πολύ .  Συχνά έλεγε πως θα έδινε ακόμα και τη ζωή της να σε δει έστω μια φορά .

  Χάνω τον κόσμο μου . Το μυαλό μου παύει να λειτουργεί . Έχω κολλήσει με όσα βλέπω . Δάκρυα χωρίς να το ελέγχω κυλάνε από τα μάτια μου .

Μαρίνα : Δεν σε βλέπω καλά , θα πας πάλι στο Χριστούλη ;  Σου είπα να περιμένεις λίγο .  Θα πάω να πάρω και μανό .

Ακούγοντας αυτά τα λόγια παρόλο που έκλαιγα , γελάω . Την φιλάω στα μαλλιά και την αγκαλιάζω σφιχτά . Απομακρύνεται .

Μαρίνα : Ε θα με πνίξεις . Α να η μαμά μου με ψάχνει . Πάμε.