Als bloed niet rood is (remake)

Het begin

Hey mensjes die dit lezen.

Ik wil ff zeggen dat als dit je al een beetje bekend voorkomt dan komt dat omdat dit eigelijk een zelfde stukje is uit het boek dat ook 'als bloed niet rood' is heet van een jaar terug maar dan herschreven maar het komt op het zelfde neer.

Hopelijk vinden jullie het wat.

--------

Het begint met duisternis maar zodra je niet zeker weet of je je ogen open hebt of niet doordring er een helse pijn door mijn borst. het voelt als of iemand zuur in mijn bloed heeft gespoten want het verspreid zich langzaam naar mijn buik, benen, armen, nek. zodra het mijn hoofd bereikt lijkt het wel alsof mijn hersens uit mijn kop word gerukt. ik kan niks om het te stoppen. ik kan niks zien, niet bewegen en niet eens gillen voor hulp. als ik nog een keer probeer te gillen hoor ik geluid. het is inderdaad een gil maar niet die van mij.

'OLIVIA!!' klink de stem van mijn moeder. ik wil ook gillen maar het zuur heeft me nog steeds verlamt. kleine zweetdruppels voel ik over mijn hoofd lopen. Maar zodra ze me wimpers bereiken is opeens alle zuur uit mijn bloed opgelost en alles weer werkt.

Mijn ogen vliegen open en mijn rug zit meteen recht op, mijn hand zoekt voor ondersteuning voordat ik omval en mijn longen happen naar zuurstof.

'Wow, rustig aan meid!' Vangen mijn oren op en ik schrik nog een keer van de man die naast mijn bed zit. Mijn hart slaat op en neer dat het me verbaasd dat het nog niet uit mijn borstkas is gesprongen van de schrik.

'Easy, je moet je hartslag wat laten zakken.' zegt de man terwijl hij in mijn ogen staart. ik blijf hem aan staren tot dat mijn hartslag niks meer is dat een ligt geluid in mijn oor. De man langs mijn bed wendt zijn blik op een van de machines en kijk dan weer naar mij met een glimlach.

'Dat's beter.' zegt hij. Ik kijk veder rond en zie dat ik in een witte kamer ben met een raam die uitzicht heeft op parkeerplaats en daar achter een bos. het bed waarop ik zit is een ziekenhuis bed en de machines waar de man net naar zat te kijken zit met een buisje vast aan mijn pols en een andere zitten onder mijn neus.

'Je bent in het ziekenhuis.'

'Het ziekenhuis?' vraag ik terwijl ik me probeer te herinneren waarom ik hier was. een donkere vlek was in mijn geheugen achter gelaten alsof je een boek leest en er dan een bladzijde eruit is gescheurd.

'We waren al bang dat je geheugen verlies zou oplopen. je bent waarschijnlijk door dieren aangevallen op de Veluwe.' Zegt de man. ik doe mijn ogen dicht en laat mijn voorhoofd fronsen om het te herinneren maar nee, niks.

'Hoelang lig ik hier al?' vraag ik terwijl ik me langzaam weer met mijn hoofd op het kussen land.

'2 dagen maar we hebben je ook onder een kunstmatige coma gesteld.' zegt de man die blijkbaar de dokter is. vanaf zijn naamplaatje kan ik wazig lezen dat hij Brian lenting heet.

'Zijn mijn ouders langs geweest?' vraag ik met een triest beeld met mijn vader en moeder langs het bed terwijl ik lig te slapen en ze me niet wakker kunnen krijgen. maar nadat ik mijn vraag had gesteld beet de dokter even op zijn lip voordat hij antwoord gaf.

'Zij zijn ook aangevallen in het bos. ze werden tegelijkertijd tijd binnen gebracht als jou.' ik wil mijn oren niet geloven.

'Wat?' vraag ik zacht maar het wordt al snel gevolgd door : 'waar liggen ze?' terwijl ik probeer het bed uit te stappen maar dat ik mijn benen onder de deken vandaan trok en ze over de rand legde stopte ik gelijk. ze zaten vol met verse littekens. je kon het bloed nog om het genaaide deel zien en een misselijk gevoel borrelde in mijn buik. Dr.lenting stopte mijn benen weer onder de deken omdat ik te verstijft was om het te doen.

'Hoe gaat het met ze?' vroeg ik zacht terwijl ik naar hem opkeek. hij beet weer op z'n lip voordat hij antwoord gaf.

'In de staat waarop ze binnen zijn gebracht waren niet echt goed. bijt en krab wonden en veel bloed verlies. we hebben het natuurlijk wel gehecht en bloed bijgevuld maar ze liggen alle twee in coma.' een stilte vorm in mijn hoofd. ik weet niet wat ik moe denken. bang dat ze het niet redden? boos op het beest dat dit ons heeft aangedaan? verdrietig omdat ik niet me ze kan praten. ik weet het niet. ik weet het totaal niet. hij gaat veder.

'Toen jij was binnen gebracht had je + de bijt en krab wonden, een grote bijt wond in je nek en was je hoofd tegen een hard ding aangekomen.' de hand die niet aan een buisje vast zit glijd langzaam naar mijn nek en voelt een grote pleister die veel vocht vasthoud, bloed waarschijnlijk.

'Maar als jij nu al wakker bent uit een beroerde staat weet ik bijna zeker dat jou ouders ook wakker worden.' dit zou me moet opbeuren maar het wordt 'bijna' maakt het juist erger. Hij ziet het en stopt meteen met zijn poging.

'Misschien kun je beter gaan slapen. je hebt veel info te verwerken.' ik kijk hem fronsend aan.

'Ik heb net 2 dagen geslapen, ben ik net 5 minuten op moet ik weer gaan slapen.' Protesteer ik.

'Geloof de dokter nou maar dat het beter voor je is.' zegt hij terwijl hij opstaat en iets op de machine intikt.

'Maar kan ik niet.....' ik maak mijn zin niet af. een warm gevoel stroomt in mijn pols en hoofd en het laat mijn oogleden zwaar worden. wat heeft hij verdomme in me gespoten. Maar zodra mijn ogen dicht zijn denk ik met laatste gedachten uit. slaapmiddel.

---------------------------------------

Ik schrijf veder bij 3 votes of 12 lezers.